چه زیباست اگر در یک جای دور به خاک سپرده شویم..
و در گوشه ی دیگری از این دنیا نهالی سبز شود که دنیای زیبا را از میان درختان و سبزه ها با چشم یک نهال مهربان وخاکی به نظاره هزینه کنیم
پوشیده شویم در غالب یک نهال... وزین پس تنها هم صحبتمان ، هستی و طبیعتش باشد ..
خورشید برایمان مادری کند و گه گاه باران ،خاک و عطرش ما را برای ابراز احساساتشان هدف بگیرند.
هیچ گیاهی نیست که انسان شدن را ارزو کند و ان عشق به حیاط را از خویش بگیرد ،
تشبیه به پرندگان که به هیچ عنوان نمیخاهند قدرت پاهایشان از بال ها بیشتر شود و پرواز را به دویدن بفروشند .
