قدر که باور به آزادی اراده فوق العاده است، عمل کردن بهش مشکلاتی را ایجاد می کند. بشر نیاز دارد بین روح آزاد متصور و ایده های معرفی شده علم یک تعادل ایجاد کند. ایده جبرگرایی می گوید که هر وضعیت در جهان بخاطر یک چیز دیگر است، که بهمان ترتیب توسط یک عامل فعل و انفعالی که قبل از آن بوده ایجاد شده. ولی اگر اتفاق قبلی تمام رفتار و انتخابهای ما را تعیین می کند چطور آزادی اراده می تواند درست باشد؟ بعلاوه، در این صورت آیا ما مسئول اعمالمان هستیم؟ جبرگرایی ایده عمل کردن بدون قید و باقی ماندن به عنوان یک موجود اخلاقی را به چالش می کشد. این روش پاسخهای فلسفی محکمی را استخراج می کند، که مطلب زیر یکی از آنهاست.
متخصصین این زمینه جبرگرایی را درست می دانند و معتقدند آزادی اراده یک خطای ادراکی است. یعنی، هر اتفاقی علتی دارد، و ما نمی توانیم طور دیگری عمل کنیم. بنابراین پاداش و جزا نمی توانند درست باشند. هرچند دیگر جبرگراها ترکیب آزادی اراده را با جبرگرایی را قبول دارند. آنها معتقد هستند که می توان علی رغم وقایع عادی قبلی متفاوت عمل کرد. این ایده به جبرگراهای معتدلتر درکی کافی از آزادی عمل را می دهد. آنها معتقد هستند که جبر برای کسانی که در انتخاب کردن مجبور نشده اند علت الزامی نیست. این مدل تصمیم گیری شامل قضاوتهای اخلاقی عرف می شود.
اختیارگراها ، جبرگرایی را با آزادی اراده متضاد می دانند، و در نتیجه جبرگرایی را رد می کنند. ولی، همچنین آنها ادعای جبرگراهای نرم را که می گوید اگر ما حق انتخاب داشتیم می توانیم به گونه ای دیگر عمل کنیم رد نمی کنند. به این ترتیب، اختیارگراها به آزادی اراده اعتقاد دارند و نه به عملی که مقدر شده است. اختیارگراها، هنوز نیاز دارند توضیح دهند که چطور یک عمل به صورت مستقل رخ می دهد - بیشتر چطور یک واقعه که چیزی باعث اش نیست می تواند از اتفاقی بودن دوری کند چون در این حالت اتفاقی بودن و جبری بودن به یک اندازه پچیده هستند. شک گراها شک دارند که «عقیده که به سیاه چاله تشبیه اش می کنند» هسته اختیار گرایی باشد و اختیارگراها این ایده را ناشناخته می نامند، درحالیکه باقی دیدگاه ها دست کم تئوریهایی برایش دارند.
