اردوان بیات؛
زمانتان را نمی‌گیرم، چیز زیادی نمی‌گویم، خیلی کوتاه:
درصد بسیار بالایی از ما مردم [ـِ ایران] اگر هفت‌تیری به دست آوریم، هفت‌نفری که زودتر به ما نزدیک شوند را به دلایل گوناگونِ احساسی و پوچ خواهیم کشت.
می‌خواهم بگویم که بسیاری از همین «ما»ها هستیم که برای کُشتارهای گوناگونی، استوری زده‌ایم و خواهیم‌زد؛ امروز به اردوغان فحش می‌کشیم، فردا به دیگری و پس‌فردا به یکی دیگر . . .
ولی هر روز درباره‌ی کُشتن و دار زدن و خفه‌کردن و سوزاندنِ آخوند و بسیجی و سپاهی و اصول‌گرا و اصلاح‌طلب و کافر و منافق و ضدانقلاب و کومونیست و سوسیالیست و لیبرال و دموکرات و آنارشیست و آتئیست و خلاصه هر کسی که بخشی از باورهایش (یا کل آن)، ما را آزار می‌دهد و با ما همساز نیست، سخن می‌گوییم، سخنانمان هم این‌گونه آغاز می‌شود:
«اگه دستم به . . . برسه . . . »
«حیف که دستم به . . . نمی‌رسه وگرنه . . . »
«اگه من یه کاره‌ای بودم تو این مملکت همه‌ی . . . رو . . . »
این چیزها را نخست به خود و سپس به شما می‌گویم که این باورها بویِ خون می‌دهد و بویِ خون هم هرگز خوشایند نیست، اردوغان یا هر کس دیگری که دستور کشتار می‌دهد یا سربازان را وادار به جنگی ناجوانمردانه و ریختن خون مردم بی‌گناه می‌کند و خود کنار می‌ایستد، پَست‌ترین و بی‌شرف‌ترینِ آدم‌هاست؛
ولی:
