اختلال شخصیت مرزی چیست؟ علائم و روش های درمانی

اختلال شخصیت مرزی یا (BPD)، یک وضعیت سلامت روانی است که با نوسانات شدید در حالت های خلقی، ارتباطات ناپایدار و کنترل ناپذیری بر احساسات همراه است. افراد مبتلا به این اختلال با خطرات اجتماعی مانند خودکشی و رفتارهای ویرانگر روبه‌رو هستند. بنابراین، بهره‌گیری از خدمات مشاوره فردی امری ضروری به نظر می‌رسد. در این مقاله، اطلاعات جامعی درباره اختلال شخصیت مرزی ارائه شده است. از تعریف این اختلال و علائم آن گرفته تا روش‌های تشخیص و درمان، همه موارد به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته‌اند. با ما تا انتهای مقاله همراه شوید تا بهترین درک را برای شما فراهم آوریم و سوالات شما را پاسخ دهیم.

اختلال شخصیت مرزی چیست؟

اختلال شخصیت مرزی یا به انگلیسی Borderline Personality Disorder (BPD) به عنوان یک وضعیت سلامت روانی شناخته می‌شود که با نوسانات شدید در حالت های خلق و خو، عدم ثبات در روابط فردی، و تکانشگری مشخص ظاهر می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی با ترس شدید از تنهایی روبرو هستند و در کنترل احساسات خود، به ویژه خشم، مشکلاتی دارند. همچنین، تمایل دارند به نشان دادن رفتارهای تکانشی و خطرناک، از جمله رفتارهایی مانند رانندگی پرخطر و تهدید به خودآزاری.

اختلال شخصیت مرزی به عنوان یکی از زیرمجموعه‌های اختلالات شخصیت "خوشه B" شناخته می‌شود که الگوهای نامنظم و نمایشی رفتاری را شامل می‌شود. این اختلالات شخصیت، الگوهای رفتاری مزمن و درازمدتی را برای فرد ایجاد می‌کنند که رفتار او را انعطاف‌ناپذیر و پریشان می‌سازد. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی اغلب نمی‌فهمند که به این اختلال مبتلا هستند و ممکن است بر اهمیت یافتن راه‌حل‌های سالم‌تر برای برقراری ارتباط با دیگران و مدیریت رفتار خود غفلت کنند.

تفاوت بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی چیست؟

هر دو اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی با نوسانات گسترده در خلق و خو و رفتار فرد متفاوت‌اند، اما این دو اختلال به طور مشخص از یکدیگر تمایز دارند. در اختلال شخصیت مرزی (BPD)، تغییرات در خلق و خو و رفتار به سرعت در پاسخ به استرس اتفاق می‌افتد، به خصوص در ارتباط با دیگران، در حالی که در اختلال دوقطبی، خلق و خو به طور پایدارتر و کمتر واکنشی است. همچنین، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نسبت به افراد مبتلا به BPD، دارای تغییرات قابل توجه در انرژی و فعالیت هستند.

علت بروز اختلال شخصیت مرزی

فرایند بروز اختلال شخصیت مرزی به عوامل متعددی برمی‌گردد که شامل عوامل ژنتیک، عوامل مغزی، و تجارب ناشاد در دوران کودکی می‌شود. برخی روانشناسان معتقدند که تعامل این سه عامل در تشکیل و تداوم این اختلال نقش بسیار حیاتی دارد، اما تأثیر بیشتری به تجارب ناشاد و تربیت کودکی نسبت داده می‌شود، به‌ویژه در سه سال اول زندگی.

در این راستا، عواملی که ممکن است زمینه‌ساز بروز اختلال شخصیت مرزی شوند عبارتند از:

1. عدم ثبات مادر به دلیل عوامل مختلف

2. تجربه طرد کودک از طرف والدین

3. عدم ایجاد دلبستگی امن در دوران کودکی

4. درگیری بین والدین و تأثیرات آن بر روابط خانوادگی

5. تجربه تنبیه کودک به شکل نامناسب

6. نادیده گرفتن احساسات کودک و عدم توجه به آنها

7. وجود والدین ناسازگار و دچار مشکلات بزرگتر

8. تجربه طلاق والدین و تحت تأثیر قرار گرفتن در محیط خانوادگی ناپایدار.

این عوامل با هم تعامل کرده و می‌توانند به عنوان عوامل موثر در شکل‌گیری این اختلال در افراد مبتلا به آن مطرح شوند.

علائم اختلال شخصیت مرزی

هفت ویژگی برجسته در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی عبارتند از:

روابط ناپایدار:

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی با روابط ناپایدار در خانواده، فامیل، و دوستانشان روبرو هستند. این افراد ممکن است به سرعت به یک فرد علاقه‌مند شوند و به طور ناگهانی از او دور شوند. هر تغییری در برنامه یا هر گونه جدایی ممکن است واکنش شدیدی و احساس طرد را در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به وجود آورد. این افراد هنگامی که به چیزی علاقه دارند و آن چیز یا کسی از دست بروند، احساس خلاء و تنهایی می‌کنند.

رفتارهای خطرناک:

اقدامات بی‌رویه در خرج کردن پول، رفتارهای جنسی نامناسب، پرخوری، و رانندگی خطرزا از جمله رفتارهای پرخطر افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. این رفتارها ناشی از تصویر ناقصی که این افراد از خود دارند، به وجود می‌آیند.

زیاده‌روی در مصرف مواد مخدر و الکل:

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، به مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی روی می‌آورند تا از مشکلات فرار کنند یا آرام شوند. درمان جامع این اختلال نیازمند مداخلات مؤثر در مصرف مواد نیز می‌باشد.

خشم بی‌جا در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی:

شرایط خارج از کنترل و یا مواقع ناچیز می‌توانند باعث خشم بی‌جا در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شوند. به‌عنوان مثال، عدم اعتنا از سوی والدین یا همکاران به فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، او را از احساسات طرد و انزوا به سرعت به خشم و عصبانیت می‌اندازد.

آسیب رساندن به خود در اختلال شخصیت مرزی

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است علائم خطرناکی داشته باشند و با مشکلاتی در ارتباط با تصویر بدن خود و عزت نفس مواجه شوند. آسیب رساندن به خود، از جمله بریدن بدن با چاقو، یکی از رفتارهای نمونه است. حتی فکر خودکشی نیز ممکن است در ذهن این افراد وجود داشته باشد، در این صورت نیاز به مشاوره فوری از روان‌پزشکی احساس می‌شود.

احساس خلاء

وقتی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به چیزی یا کسی علاقه دارند و آن مورد از دسترس خارج می‌شود، احساس خلاء و انزوا در آن‌ها ظاهر می‌شود و ظرفیت مقابله با این احساس را ندارند. نشانه‌های این اختلال می‌توانند شامل احساس ناارزشی، بی‌عشقی، و خلاء باشند. روش جدید درمانی به نام رفتار دیالکتیکی ممکن است برای این افراد موثر باشد.

ترس از تنها ماندن

در این افراد، خشم و ترس شدید به دلیل ترس از تنها ماندن ظاهر می‌شود. حتی اگر تصویری از تنهایی شکل بگیرد، ترس و عصبانیت آن‌ها را فرا می‌گیرد. این ترس از تنهایی ممکن است باعث ایجاد مشکلات جدی در روابط خانوادگی شود.

درمان اختلال شخصیت مرزی

برای درمان بهترین اختلال شخصیت مرزی، از روش‌های روان‌شناختی بهره‌گرفته می‌شود. مشاوره با یک متخصص روان‌شناسی، به صورت فردی یا گروهی، به عنوان یک درمان موثر در نظر گرفته می‌شود. لازم به ذکر است که تجویز دارو به عنوان درمان اصلی این اختلال مناسب نیست، اما برای افرادی که درمان روان‌شناختی را آغاز کرده‌اند، ممکن است برخی داروها به مدیریت علائم اختلال شخصیت مرزی کمک کنند. درمان‌های دیگر مانند درمان‌های الکتریکی برای این اختلال مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

چندین روش درمانی روان‌شناختی برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی وجود دارد. این درمان‌ها باید توسط روانشناس بالینی ارائه شوند و در مراحل بعدی ممکن است نیاز به مشارکت روان‌پزشک نیز باشد. مهمترین روش‌های درمان روان‌شناختی برای اختلال شخصیت مرزی شامل:

درمان رفتاری مبتنی بر گفتگو (DBT):

DBT یک رویکرد درمانی گروهی و فردی است که به خصوص برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی طراحی شده است. این روش مبتنی بر مهارت، به افراد آموزش می‌دهد چگونه احساسات خود را مدیریت کنند، اضطراب را کنترل نمایند و روابط خود را بهبود بخشند.

طرح‌واره درمانی متمرکز بر اختلال شخصیت مرزی

طرح‌واره درمانی به افراد کمک می‌کند تا نیازهای ناخوشایند خود را که باعث الگوهای منفی در زندگی، ارتباطات، باورها و سایر جنبه‌ها شده است، شناسایی کنند. این الگوهای منفی گاهی اوقات ممکن است در برخی زمینه‌ها مفید باشند، اما در بخش‌هایی از زندگی به زیان تبدیل می‌شوند. طرح‌واره درمانی بهبود الگوهای مثبت را ترویج می‌کند و بهبود کیفیت زندگی را تضمین می‌کند.

درمان مبتنی بر ذهن‌سازی (MBT)

MBT یک روش درمانی مبتنی بر گفتگو است که به افراد کمک می‌کند تا افکار و احساسات خود را در هر لحظه به وضوح شناسایی کرده و تلاش کنند تا دیدگاه جایگزینی را ایجاد نمایند. MBT بر اهمیت تفکر قبل از عمل تأکید دارد و به فرد کمک می‌کند تا نحوه فکر کردن خود را بازنگری و بهبود بخشد.

آموزش سیستم پیش‌بینی‌پذیری احساسی و حل مسئله (STEPPS)

آموزش سیستم پیش‌بینی احساسی و حل مسئله یک برنامه درمانی ۲۰ هفته‌ای است که در این روش درمانی افراد در گروه‌های کوچکی گردآمده و با اشتراک تجارب، بازخوردها و مهارت‌های مدیریتی مواجه می‌شوند. این برنامه همچنین به عنوان یک تکمیل‌کننده به درمان‌های دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

روان‌درمانی مبتنی بر انتقال (TFP)

روش درمانی مبتنی بر انتقال (TFP) به فرد کمک می‌کند تا احساسات و مشکلات فردی خود را از طریق تعامل با درمانگر بهبود بخشد. این روش به فرد این امکان را می‌دهد تا درک عمیقی از احساسات و روابط خود کسب کند و این بینش را در زندگی روزمره خود به کار بگیرد.

مدیریت روان‌پزشکی اختلال شخصیت مرز

مدیریت روان‌پزشکی یک رویکرد درمانی فردی است که با استفاده از تعیین انتظارات و وظایف بیمار در زمینه‌های مختلف زندگی، از جمله کار و تحصیل، به بهبود وضعیت او کمک می‌کند. این درمان بر تمرکز بر احساسات هیجانی در لحظات مهم و با در نظر گرفتن فاکتورهای بین فردی متمرکز است. از ابزارهای این درمان می‌توان به مصرف داروها، گروه‌های درمانی، آموزش خانواده و جلسات درمان فردی اشاره کرد.

دارو درمانی

استفاده از درمان دارویی برای مقابله با ویژگی‌های شخصیتی که تأثیر کلی بر بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دارد، ضروری و موثر است. انواع داروهایی که در این راستا استفاده می‌شوند شامل:

1. داروهای تثبیت‌کننده خلق و آنتی‌سایکوتیک: برای کنترل خشم، خصومت و رفتارهای تکانشی بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرد.

2. داروهای ضدافسردگی: برای بهبود وضعیت افسرده‌ای که در افراد مبتلا به این اختلال شایع است، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

3. بنزودیازپین‌ها: به ویژه آلپرازولام، برای کاهش اضطراب و بی‌قراری مفید است. مصرف این دارو با دقت توصیه می‌شود.

4. داروهای ضدصرع: مانند کاربامازپین ممکن است بهبود کارکرد برخی از افراد مبتلا را ایجاد کند.

5. SSRI(داروهای مهار بازجذب سروتونین): سرترالین و فلوکستین از این گروه در کنترل افسردگی و پرخاشگری تکانشی افراد مؤثر هستند.

در برخی موارد، کمبود ویتامین‌ها می‌تواند این اختلال را تشدید کرده و روان فرد را بیشتر درگیر کند. مصرف ویتامین‌های گروه B، به‌ویژه B6و B1 که نقش آرام‌بخش و تسکین‌دهنده دارند، می‌تواند مفید باشد. تغذیه‌کاران با توجه به وضعیت بیمار و نیازهای او، برنامه غذایی را تنظیم می‌کنند.

عوامل تشدید کننده نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی

اختلال شخصیت مرزی یک وضعیت پیچیده است که تأثیرات دوران کودکی سخت و نقص در ارتباط با مراقبان اولیه را دربر می‌گیرد. این افراد بسیار حساس به روابط شخصی، زندگی کاری، و زندگی خصوصی‌شان هستند. برخی رفتارها و عوامل می‌توانند نشانه‌های این اختلال را تشدید کرده و به کاهش کارایی آنها منجر شوند. در زیر به بررسی این عوامل تشدید کننده می‌پردازیم:

1. مصرف مواد مخدر: استفاده نادرست از مواد مخدر می‌تواند نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی را تشدید کند و تأثیرات منفی بر روابط و زندگی روزمره فرد بگذارد.

2. فقر و مشکلات مالی: شرایط اقتصادی نامساعد می‌تواند فشارهای اضافی را بر فرد افزایش داده و تأثیر منفی بر مدیریت اختلال شخصیت مرزی داشته باشد.

3. عدم برنامه دقیق برای انجام کارها: عدم برنامه‌ریزی موثر برای انجام وظایف روزانه می‌تواند به ناکارآمدی و استرس افزوده شده بر این افراد منجر شود.

4. عدم استفاده از خدمات سلامت روان: عدم تلاش برای بهره‌مندی از خدمات حمایتی و درمانی ممکن است عوارض اختلال شخصیت مرزی را تشدید کند و در مسیر بهبودی مانع شود.

5. برنامه غذایی و خواب نامناسب: نظام غذایی ناپایدار و نقص در خواب می‌تواند تأثیرات منفی بر روحیه و استقامت فرد داشته باشد و نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی را بدتر کند.

رفتار موثر با فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

هنگامی که به عنوان شریک عاطفی با فردی که از اختلال شخصیت مرزی رنج می‌برد، رابطه برقرار می‌کنید، می‌توانید از جلسات زوج درمانی بهره‌مند شوید تا به حل تعارضات کمک کنید. این جلسات به شما امکان می‌دهند تا بیشتر با ویژگی‌ها و نیازهای شخصیتی این فرد آشنا شوید.

اگر چالش‌هایی در رابطه پیش آمد، درمانگر می‌تواند به شما کمک کند تا نقش و مسئولیت هر دو نفر را در رابطه به خوبی درک کنید و به سمت بهبود ارتباط گام بردارید. اگر یکی از اعضای خانواده‌تان این اختلال را دارد، جلسات روان درمانی فردی علاوه بر جلسات گروهی می‌تواند مفید باشد.

جلسات گروهی به افراد خانواده این امکان را می‌دهد که با یکدیگر همدلی بیشتری تجربه کنند و در نهایت به ارتقاء ارتباطات مثبتتری بین اعضا دست یابند. این راهکارهای ترکیبی باعث ساختاردهی بهتر و تقویت ارتباطات خانوادگی می‌شود.

چه افرادی در معرض خطر اختلال شخصیت مرزی هستند؟

افرادی که بیشتر درگیر اختلال شخصیت مرزی هستند، به طور کلی در گروه سنی ۱۸ تا ۲۵ ساله قرار دارند. این اختلال در بین بیماران روانی تخمین زده شده و حدود ۲۰ درصد از افراد با مشکلات روانی این اختلال را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، نسبت بیشتر زنان نسبت به مردان در این گروه از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به شمار می‌رود. به دلیل عدم وجود آمار دقیق، این تخمینات بر اساس تحقیقات و مشاهدات کلی در حوزه روانشناسی و پزشکی ارائه شده‌اند.

نحوه تشخیص اختلال شخصیت مرزی

تشخیص اختلال شخصیت مرزی، یک فرآیند پیچیده است که به توسعه شخصیت از دوران کودکی و نوجوانی تا سن ۱۸ سال متکی است. روانپزشکان عمدتاً معتقدند که این اختلال به تاخیر تا سن ۱۸ سالگی می‌افتد و تشخیص آن در این بازه عمری رایج نیست. با این حال، در صورتی که علائم به طور قابل توجهی حاکی از این اختلال باشد و حداقل یک سال طول بکشد، ممکن است در افراد کمتر از ۱۸ سال نیز این اختلال تشخیص داده شود. تشخیص اختلالات شخصیت، از جمله اختلال شخصیت مرزی، ممکن است چالش‌برانگیز باشد، زیرا بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال، بینش کافی در مورد الگوهای فکری و رفتاری خود ندارند.

زمانی که این افراد به دنبال کمک می‌گردند، غالباً به دلیل مشکلات ناشی از اختلال شخصیت، مانند اضطراب یا افسردگی به وجود آمده از رویدادهایی مثل طلاق یا از دست دادن روابط، نه به عنوان اختلال خودشان. برای تشخیص دقیق اختلال شخصیت مرزی، مراجعه به یک پزشک تخصصی در زمینه روان‌پزشکی، روانشناسی یا مددکاری اجتماعی بالینی توصیه می‌شود.

راه‌های پیشگیری از اختلال شخصیت مرزی

متأسفانه، هنوز هیچ راهی جهت پیشگیری از اختلال شخصیت مرزی شناخته نشده است. اغلب، علائم این اختلال با گذشت زمان و افزایش سن تدریجی کاهش می‌یابند. به تازگی نیز مشاهده شده است که برخی از افراد مبتلا به این اختلال، در ۴۰ سالگی بهبود قابل توجهی پیدا می‌کنند. با این حال، انجام درمان‌های مناسب می‌تواند به افراد کمک کند که نحوه مدیریت علائم خود را یاد بگیرند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. این نشان می‌دهد که با رویکردهای مناسب و حمایت صحیح، افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی قابل بهبود هستند.

عوارض اختلال شخصیت مرزی

عوارض اختلال شخصیت مرزی می‌تواند بر بسیاری از جنبه‌های زندگی تأثیرگذار باشد. این اختلال ممکن است بر روابط عاشقانه، مسائل شغلی، پیشرفت تحصیلی، فعالیت‌های اجتماعی، و حتی تصویر ذاتی فرد تأثیر بگذارد و به موارد زیر منجر شود:

۱. تغییرات مکرر یا از دست دادن شغل

۲. قطع تحصیلات یا ترک تحصیل

۳. مشکلات حقوقی متعدد از جمله زندانی شدن

۴. روابط پر از تنش، استرس زناشویی یا طلاق

۵. آسیب به خود، مانند خودزنی یا سوزاندن خود

۶. ورود به روابط تحت سوءاستفاده

۷. باروری بدون برنامه‌ریزی، عفونت‌های مقاربتی، تصادفات رانندگی و درگیری‌های فیزیکی به دلیل رفتارهای تکانشی و خطرناک

علاوه بر این، افراد مبتلا به این اختلال ممکن است با مشکلات دیگری نیز روبرو شوند، از جمله:

۱. افسردگی

۲. سوءمصرف مواد یا الکل

۳. اختلالات اضطرابی

۴. اختلالات اشتها

۵. اختلال دوقطبی

۶. استرس پس از سانحه یا PTSD

۷. کمبود توجه بیش‌فعالی یا ADHD

۸. سایر اختلالات شخصیتی

با اقدامات و درمان‌های مناسب، این افراد می‌توانند به مدیریت علائم خود پرداخته و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

جمع‌بندی از اختلال شخصیت مرزی

اختلال شخصیت مرزی (BPD) یک حالت سلامت روانی است که با نوسانات شدید خلقی، روابط ناپایدار و کنترل ناپذیری بر احساسات همراه است. این وضعیت نیاز به توجه و درمان حرفه‌ای دارد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی با مشکلات مختلف روانی مواجه هستند، اما مهم است که بدانند جستجوی کمک و دریافت مشاوره در اولین نشانه‌ها می‌تواند به بهبود زندگی کمک کند.

تیم متخصصان سلامت روان می‌تواند طرح‌های درمانی مناسب را ارائه داده و به افراد مبتلا به BPDکمک کند تا مهارت‌های مدیریتی نسبت به افکار و رفتارهای خود بیاموزند. از جمله این تدابیر می‌توان به جلسات روان‌درمانی، تکنیک‌های مهارت‌های زندگی، و پشتیبانی از خانواده اشاره کرد. هدف اصلی این درمان‌ها، افزایش کیفیت زندگی و بهبود روابط فردی و اجتماعی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است.