روزها رفتند
و من دیگر
خود نمی دانم
کدامینم
آن من سرسخت مغرورم
یا من مغلوب دیرینم...
فروغ فرخزاد?
حداقل یه بار واسه هممون پیش اومده که دچار روزمرگی بشیم. فقط روزهارو شب کنیم و شب هارو صبح:)
تو چنین حالتی بی حوصله میشیم، مظطربیم و زود از کوره در میریم و خودمونم نمیفهمیم چه مرگمونه. من که تو اینجور وقت ها حوصله هیچ جمله انگیزشی و نصیحتی هم ندارم.
چی میشه که دچار این حال میشیم؟ راه حل چیه؟! چجوری باید خودمون و از این روتین کشنده بکشیم بیرون؟ چجوری از نقطه امن خودمون خارج بشیم و بریم تو دل ترسامون؟
من خودمم خیلی جواب درست و علمی برای این سوال ها ندارم و بنظرم بهتره که یک روانشناس راجع بهش صحبت کنه. این پست هم صرفا یه درد و دله:)
ولی در کل بنظرم دلیلی که مارو دچار روتین میکنه، گم کردن هدفمونه. وقتی تو مسیر هدفمون هستیم، انقدر درگیر روزمرگیمون میشیم که یادمون میره اصلا چرا تو این مسیر قرار گرفتیم و هدفمون چی بوده!
یا چون تو نقطه امنمون هستیم، با اینکه میدونیم باید ریسک کنیم و تغییر مسیر بدیم ولی باز به همون راه ادامه میدیم و از تغییر میترسیم.
من خودم هروقت دچار روتین میشم، به این فکر میکنم که چرا این مسیر و شروع کردم، دنبال هدفم از شروع اون مسیر میگردم. این کار باعث میشه تا بفهمم آیا این راهی که الان توش هستم بهم برای رسیدن به اون هدف کمک میکنه یا نه!
بعد واسه خودم یه سری هدف های کوتاه مدت میزارم که انجامشون بدم. این هدف های کوچیک باعث میشه تو روزمرگی هام تفاوت ایجاد بشه و کمکم میکنه که از اون روتین در بیام. این اهداف میتونه خوندن کتاب باشه، یادگیری یه مهارت جدید باشه و... البته ناگفته نماند که گاها برای انجام همین اهداف کوچیک تنبلی میکنم:)
یا مثلا کاری و که خیلی وقته میخوام انجامش بدم و لی هر دفعه به تعویق مینداختم و شروع میکنم. یکی از این کارها برای من شروع ورزش بود که حقیقیتا هم خیلی حالمو خوب کرده?
وقتی این کارهارو با تمام سختیش انجام میدید یه حس خیلی خوبی نسبت به خودتون پیدا می‌کنید و واقعا قابل توصیف نیست:)
حالا شماها بهم بگید چه راه حل هایی براش دارید؟ چه کارهایی انجام میدید که از کلاف روزمرگی بیرون بیاید؟ تا حالا ریسک کردین تو زندگیتون؟ اگه آره، راضی بودید از ریسکی که کردید یا نه؟
