اجازه بده بنویسم.
می‌دونم که تنبلی کردم و بیشتر از دو هفته فاصله افتاده بین پست آخر و این پست ولی اجازه بده بنویسم.
می‌دونم نوشته‌هام ایراد و دارند و اونقد هم هدفمند نیستند ولی اجازه بده بنویسم.
می‌دونم که نوشتن اولویت الانم نیست و درنتیجه نمی‌تونم اونقدری واسه نوشتن وقت بزارم ولی اجازه بده بنویسم.
اجازه بده بنویسم. اجازه بده چیزی رو که شروع کردم ادامه بدم. حتی ضعیف. حتی کم جون. اجازه بده این وبلاگ زنده بمونه.
همه آدم‌ها روزهای بد دارند ولی اجازه نمی‌دیم خودشون رو بکشن که. بهشون کمک می‌کنیم برای تغییر شرایط. اجازه بده که این وبلاگ زنده بمونه و تلاشش رو بکنه حداقل. نزار ایده‌ال گرایی‌ات باعث شه این پروژه هم بمیره.
علیرضای عزیز اجازه بده که بنویسم.
