حتی اگر همه حق با ما باشد بازهم برای به کرسی نشاندن درخواست مان نیاز به روشی مناسب داریم تا طرف مقابل در موضع دفاعی قرار نگیرد.
یک روز صبح با خواندن گزارش شب کاری متوجه سپری شدن شیفت پر التهابی شدم. یکی از مقامات ارشد سازمان سر زده و تنها برای بازدید به بخش ویژه بیمارستان امده بود. پرستار سرشیفت به او اعتراض کرده بود. گفته بود که باید قبل از وارد شدن اجازه بگیرد و همچنین لباس محافظ یک بار مصرف به تن بکند.
دلیل این مقررات تامین محیط آرام و محافظت بیماران در مقابل عفونت بود.
سرشیفت پرستاران از آن آدم های متبحر، با تجربه و دانا در کار خودش بود، ولی خیلی خوش اخلاق و ملایم به حساب نمی آمد. مقام ارشد سازمان که توقع داشت مورد احترام واقع شده و به حضورش توجه شود به یک موضع دفاعی رانده شده و بگومگو هایی در حضور کارکان شیفت و بعضی بیماران هوشیار پیش آمده بود.
به نظر می رسید هر دو طرف در به وجود آمدن مشاجره به درجاتی مقصر بودند. شاید اگر رفتار پسندیده و ملایمت بیشتری از سوی پرستار دیده می شود خواسته اش مقبول واقع شده و مقام ارشد مقررات را رعایت کرده و عذرخواهی می کرد. آن گار رفتار و لحن گفتار سرشیفت احساس مقام ارشد را جریحه دار نمی کرد. شاید اگر مقام ارشد با اطلاع وارد می شد، خودش را معرفی می کرد، هدفش را بیان می کرد، کمی انعطاف و توجه به مقررات پرستاری داشت چنین اتفاقی رخ نمی داد. از سوی دیگر نباید از پرستاران بالینی شیفتی توقع داشت که مقامات خارج از بیمارستان را بشناسند.
از آن پس مقام مذکور در جلسه ها و گرد همایی های مختلف، من را به عنوان مسئول پرستاری بیمارستان مورد انتقاد و ایراد قرار می داد. این داستان تا مدت ها نقل محافل بود و تا کمرنگ شدن آن زمان طولانی سپری شد.
وظیفه هر کارمند است که با روشی سنجیده مراجعین را راهنمایی و آموزش بدهد. همچنین لحن دستور بیش از کلمات آن در اجرا شدن آن نقش دارد. هر کارمندی در هر سازمان و صنفی علاوه بر یادگیری روش های متقاعد سازی باید خود را در معرض تعامل با طیف گسترده ای از مردمی با سلیقه ها و ویژگی های گوناگون قرار بدهد تا کار کردن با مردم را فرا بگیرد.اگر فقط در گروه های دلخواهمان به سر ببریم شبیه اسب عصاری خواهیم بود که دور خودمان می چرخیم. باید با همه تعامل داشت تا مخالفین آن قسمتی از وجودمان را که آنها می بینند و خودمان و دوستانمان قادر به تشخیص آن نیستیم را، منعکس کنند.
