حوالی سال های هزار و سیصد شمسی بود که اسحله ای خاص به نام بِرنو در جمهوری چک ساخته می شود. ماشین کشتاری که در زمان خودش همتا و نظیرش نبوده و در نبرد های فراوانی از آن استفاده شده است.
داستانی که هم اکنون در حال خواندن آن هستید نه درباره جنگ است و نه درباره یک سلاح کشتار، بلکه درباره داستان و افسانه ای قدیمی در ایران، مربوط به این اسلحه است.
جنگ جهانی اول دنیا را دگرگون کرده بود.
سردمداران دستور می دادند، سربازان شلیک می کردند و بیگاناهان کشته می شدند.
هر سربازی در جنگ اسلحه ای حمل می کند. آن اسلحه و توانایی شخص در استفاده از آن، تضمین کننده ادامه زندگی سرباز است. در خصوص جنگ جهانی اول، این وسیله، اسلحه ای به نام VZ.24 ملقب به بِرنو است.
سال ها بعد از جنگ در روستایی زیبا، محصور شده توسط جنگل ها و کوه ها و دشت، واقع در شمال ایران، چوپانان برای محافظت از خودشان و حیواناتشان از دست دزدان و گرگ ها تعدادی از این اسلحه را تهیه می کنند و آن را به کار می گیرند.
آن قدر این وسیله زیبا و استفاده از آن ساده و لذت بخش بوده که بعد از مدتی، سنتی در آن روستا برقرار می شود که تمامی مردان بایستی حتما یک تفنگ بِرنو همراه خود داشته باشند. این اسلحه کم کم به شیء مقدس و همراهی همیشگی برای مرد های روستا تبدیل می شود به طوری که مانند چشمانشان از آن مراقبت می کردند و در نگه داری از آن بسیار می کوشیدند.
روزی از روز ها، یکی از مردان که دوستدار دختر یکی از اهالی بوده برای اثبات علاقه اش به او، اسلحه عزیزش را به او پیشکش می کند و دختر را با نام بِرنو که نام اسلحه اش بود خطاب می کند...
پس از آن بود که سنتی جدیدی در روستا رواج یافت. از آن روز به بعد مردان، همسران و عزیزان خود را با نام بِرنو صدا می زدند و با این کار احترام و علاقه خود را نشان می دادند!!
