داریم وارد دومین هفته شروع به کار ویرگول میشیم و دیگه زمانش رسیده که در اکانت خودم هم شروع به نوشتن کنم. همیشه خوندن را دوست داشتم و گواه آن لیست بلند بالای سایت‌هایی است که هر روز میبینم و می‌خونم. لیستی که در این چند وقت هر روز از تعداد فارسی زبانانش کاسته شده. اما اوضاع نوشتن برایم جور دیگری است. به چند دلیل همیشه نوشتن برایم پاشنه آشیل بوده.
تا چند سال پیش هر سال جایی جدید برای نوشتن پیدا می‌کردم -و هر از گاهی هم میساختم- از سال ۸۸ و بخش نظرات سایت ابراهیم رها گرفته تا گودر خدابیامرز که هم جای خواندن بود و هم نوشتن. راستی گفتم گودر، چقدر دلم برای «علیز» تنگ شده. کسی ازش خبر داره؟
اما به هر دلیلی نوشتن در هرکدام از آنها ادامه پیدا نکرد. بعضیشان اصلا برای نوشتن درست نشده بودند و بعضی دیگر را موسسانش آرام آرام فراموش کردند و امروز تبدیل شده به حیات خلوتی که برای خودش رها شده تا روزی که تصمیم بگیرند دَرِ این یکی را هم ببندند؛ دقیقا همانطور که مهدی در این پست گفته.
ما (+ +) ویرگول را ساختیم برای آنها که هنوز به نوشتن اعتقاد دارند و می‌خواهند آنچه که در ذهنشان هست را با دیگران به اشتراک بگذارند. برای آنها که می‌دانند کپشن اینستاگرام و کانال‌های تلگرامی جای خوبی برای هر نوع نوشته‌‌ای نیست -که البته ما برای دلباختگان این شبکه‌ها هم برنامه‌ای داریم که به وقتش در موردش توضیح می‌دهیم- .
ویرگول پاسخ نیاز امروزمان است. نوشتن باید ساده باشد و انتشارش ساده‌تر. روند نوشتن و انتشار پست نباید دست و پای شما را ببند -دقیقا کاری که دیگر سرویس‌ها می‌کنند- .
از شما می‌خواهم بنویسید. چه در ویرگول (که باعث خوشحالیه ماست) چه در هر جای دیگر. نباید نوشتن از یادمان برود. در وضعیتی که در شبکه‌های اجتماعی همه درگیر «هکسره» ، «است» و «هست» هستند، شما بی‌توجه به آنها بنویسید، فقط بنویسید که آسیب ننوشتن از اشتباه نوشتن بسیار بیشتر است.
در ویرگول از هر موضوعی بنویسید و نگران مخاطبش نباشد. آنرا ما هندل می‌کنیم.
همین حالا ثبت نام کنید و شروع به نوشتن کنید. ما برنامه‌های زیادی برای اینجا داریم.
عکس را Florian Klauer گرفته.
