قبلا در مورد اینکه برندینگ چی نیست مطالبی نوشته شد اما هنوز باید بگم:
برندینگ نه الزاماً شوآف و شهرت طلبیه و نه الزاماً شوآف و شهرت طلبی (جهت تاکید دوبار گفته شد)
برند پیش از آنکه چه بودن را بگوید، چه نبودن را بیان می‌کند.
به قول حافظ:
خوشا دلی که مدام از پِیِ نظر نرود
به هر دَرَش که بخوانند بی‌خبر نرود
خدا روشکر تا الان حرفی از شوآف و شهرت‌طلبی و اینجور حرف‌ها نیست.
مثال: مشاور مارکتینگ مجموعه‌ای بودم. در طراحی روندهای مربوط به ارسال کالا چند روز طول کشید که مدیریت را متقاعد کنم ارسال کالا با هر پیکی نباید باشد. چون معلوم نیست رفتار آن راکب با مشتری خارج از اصول برندینگ تعریف شده در سازمان نباشد.
تَکرار می‌کنم: برند پیش از آنکه چه بودن را بگوید، چه نبودن را بیان می‌کند. بنابراین اینکه برندینگ را در مظان اتهام شهرت‌طلبی و شوآف و اینجور چیزها قرار دهیم، نه تنها منصفانه نیست بلکه نشان می‌دهد برندینگ را نشناخته‌ایم.
