من همیشه با دیدن میز و صندلیهای دونفره و خالی احساس حسرت میکنم، به تموم زوجهای که میتونستن پشت این میز و صندلی باشن فکر میکنم، به تمام عشقهای فروخوردهام، تمام کسانی که دوست داشتم هنگام صحبت کردن با آنها قهوه بنوشم فکر میکنم.
حالا برای آن یک نام انتخاب کرده ام؛
نامش عقده میز و دو صندلیست.