شاید خیلی از شما دوستان اسم کمال گرایی را شنیده باشید. با توجه به اینکه بنده کارشناسی روان شناسی دارم اجازه دهید کمی بیشتر در این مورد صحبت کنیم.
کمال گرایی به چه معناست؟ کمال گرایی به معنای خواست تمام و کمال چیزی یا کسی است. من کنفرانس ارائه نمی دهم مگر اینکه بدون خطا، بدون تُپُق زدن و یا بدون رفرنس های ناقص باشد. من کتابی را مطالعه نمی کنم مگر اینکه پاورقی های هر صفحه را هم کامل بخوانم و حتی یک خط کوچک را جا نندازم.
کمال گرایی جزو طرحواره هایی هست که روان شناس فرانسوی آقای ژان پیاژه مطرح کرد.
حالا طرحواره چی هست؟ یک عینک آفتابی را در نظر بگیرید. وقتی با عینک آفتابی به دنیا نگاه می کنیم چطور افراد و اشیا را می بینیم؟ و زمانی که بدون این عینک اینکار را می کنیم چطور؟
طرحواره ها هم همینطوری هستند. یعنی جوری که ما به دنیا نگاه می کنیم. جوری که به درون داد ها واکنش می دهیم. شاید فردی رفتاری انجام بدهد و شما آن را زشت تلقی کنید ولی دوستتان به آن بخندد. شاید کاری از سمت فردی باعث بی اعتمادی شما به وی شود ولی بقیه آن را عادی در نظر بگیرند. همه اینها به معنای طرحواره هستند.
حالا شاید دقت کرده باشید که هر چقدر در مهارتی پیشرفت می کنیم مثل برنامه نویسی که حوزه چندین ساله ای هست که مشغول به آن هستم، بیشتر کنار می کشیم. کاری ندارم که با بالا رفتن مهارت ها، خیلی ها یا وقت ندارند یا اصلا یکسری فضا ها را مناسب وقت گذاشتن نمی بینند ولی همان عده با تجربه ای که برای مثال در خود فضای های مجازی مرتبط هستند را ببینید. اکثر این افراد فقط حرف و ادعا دارند در حالی که حتی یک پست مرتبط با برنامه نویسی و یا پروژه های سمپل قرار نمی دهند. اما چرا؟ سوال اصلی این هست که این همان کمال گرایی هست یا برای قضاوت نشدن و ترس از آن این اتفاق نمی افتد؟
در شرکت هستی بازار از زیر مجموعه های شرکت گلرنگ تهران مشغول به کار هستم و تعدادی از همکاران و دوستان هم به صورت دورکاری فعالیت می کنند. یکی از این دوستان به نام سعید عبدی عزیز که من خیلی از ایشان یاد گرفته ام و یاد خواهم گرفت یک حرفی به من زد که واقعا برای من تعجب آور بود. با اینکه سعید قبلا با شرکت های هلندی و اماراتی و... کار کرده به من گفت من از کد های تو چیزی یاد گرفته ام! و در ادامه حرف خیلی زیبایی زد و گفت هر کسی با هر سطحی می تواند حرفی برای گفتن داشته باشد که بتوان از وی یاد گرفت. خیلی برای من جالب بود. خیلی...
فردی که با شرکت های مختلف خارجی کار کرده به من می گوید از کد های تو چیزی یاد گرفته ام. افرادی مثل سعید قطعا جدا از اخلاقیات حرفه ای، تواضع و فروتنی، از بقیه با هر سطحی یاد می گیرند چون در درجه اول ترس از قضاوت شدن ندارند و بعد معتقدند کسی کامل نیست و همه چیز را نمی توان دانست. به قول ارسطو هر چقدر بیشتر دانستم فهمیدم هیچ نمی دانم.
پس خیلی از اوقات مسئله اساسی کمال گرایی نیست (حداقل در وهله‌ی اول)، ما می ترسیم که قضاوت شویم. پس شاید باید روی این موضوع بیشتر کار کنیم...
