سلام.
خوبید ایشالا؟
دوباره حدود یه ماه گذشت و من دوباره یادم افتاد باید پست بذارم. لامصب این ویرگولیای نازنین اینقدر با معرفتن که اصلا نمیشه ازشون دل کند. تو این یه هفته ای که نبودم و نتونستم مطالب زیباتون رو لایک کنم انگار یه جای خالی تو برنامه ی روزانم احساس می شد. حالا نه اینکه فکر کنین من خیلی اهل برنامه ریزی و این جور چیزام. اتفاقا حالم از زندگی کردن دقیقا روی برنامه خاص به هم می خوره. چی چیه یه سری آدما هی قیف میان که آره من ۶ صبح بیدار میشم بعد ۶ تا ۶:۳۰ میرم دوش می گیرم بعد از ۶:۳۰ تا ۶:۵۰ قهوه ی مخصوصم رو می خورم و از این چرت و پرتا؟ که مثلا بگن ما هم با کلاسیم؟ باشه بابا! تو با کلاس! تو آدم حسابی! تو صندلی جلو بشین! اصلا کنترل دست تو!?
بیخیال! بریم سراغ اینکه تو این یه هفته کجا بودم. درست حدس زدی باهوش جون! دوباره سفر! ولی خب راستش رو بخواید این سفر با سفرای قبلی خیلی فرق داشت. خب هرچی باشه سفر خارجه همیشه فرق داره با سفرای داخلی! اگه دارین فکر می کنین که اوه اوه! این یارو سفر خارجیم میره مگه؟ باید بگم که آره داداش!(شایدم آره آبجی!?) ما اینکاره ایم خودمون. چی فکر کردی راجع به من؟ ها؟ بگو. بگو.
خب. حالا که قشنگ متوجه شدید که ما هم اهل دلیم و عشق و صفا بریم سراغ موضوع بعد. مقصد.
کجا می تونه یه مقصد خوب باشه برای یه سفر یه هفته ای!؟ همین جوری بگم که لوس میشه. حدس بزنین!
ترکیه؟
نه حاجی! ترکیه دیگه خز شده!?
کانادا؟
مگه اختلاس کردم؟ بعدشم ملت میرن اونجا بچه هاشون رو به دنیا بیارن. من که اصلا زن ندارم. (مدیونید اگه فکر کنید دارم به م.خ و ر.ج تیکه میندازم?)
فرانسه؟
اه اه! بدم میاد. یه مشت از این دختر پسرای سوسول مفنگی ریختن توش هی همدیگرو ماچ میکنن! مگه عشق فقط به ماچ و بوسه؟?
خودم بگم؟؟؟
خوانندگان عزیز صدای منو می شنوید از کالیفرنیا آمریکا?
نه بابا. جدی نگیر. شوخی کردم.
تو جایی که من رفتم تک تک مردم بدون استثنا عاشق بودن. عاشقایی که حاضر بودن واسه یه ابراز رضایت معشوق شون از همه ی دارایی شون بگذرن. تو جایی که من رفتم عشق یه جور دیگه معنا میشه. مردم اونجا حتی یه بار هم صورت معشوق رو ندیدن. جالبه!نه؟ جالبه اما عجیب نیست. واسه اینکه پایه و اساس عشق خود احساسه و مردم اونجا معشوق شون رو بیشتر از هر کس دیگه ای تو دنیا تو زندگی شون احساس مس کنن. خدا رو شکر این چهارمین سال متولی بود که تونستم این پدیده معجزه آسا رو درک کنم. پدیده ای که توش میلیون ها نفر از این ور و اون ور دنیا دست تو دست هم میدن و اختلافات سیاسی کشوراشون و حتی
تفاوت دین شون رو فراموش می کنن و برای رسیدن به یه معشوق واحد ده ها کیلومتر رو با پای پیاده طی می کنن. فقط یه جواب رو میشه به عنوان علت این پدیده ی شگفت انگیز ارائه کرد:
حب الحسین یجمعنا
راستی دمتون گرم. روز اولی که اومدم تو ویرگول به ۵ تا لایک واسه یه پستم هم فکر نمی کردم.
باورم نمیشه واسه یه پست معرفی کتابم برای اولین بار سی نفر مطلبم رو لایک کنن. خیلی بامرامید!
بازم ممنون.
خداقوت. یاعلی
