رفلاکس معده
خطـــــــر داروهـــــای ضــــد اسیـــد
داروهای ضد اسیدی که محتوای آلومینیوم هستند، می توانند خطرناک باشند. آنها را نباید بدون محدودیت برای مشکلات سوءهاضمه ای به کار برد که به راحتی با افزایش مصرف آب قلیایی درمان می شود. آلومینیوم بیش از حد درجریان خون، به طور جدی به عنوان عاملی تسریع کننده در بیماریهایی از نوع آلزایمر مطرح شده است. درک رابطه بین مصرف طولانی مدت داروهای ضد اسید و عوارض جانبی سمی احتمالی شان، آسیب موضعی مغز و پلاک هایی که چند سال بعد در بیماری آلزایمر دیده می شود
روی فلزی بسیار مهم برای نسخه برداری ژنتیکی و تولید مواد شیمیایی مغز و هورمون های مهم است. فلزات سامانه حمل و نقل ویژه ای برای عبور از عرض غشاهای سلولی دارند. اگر آلومینیوم به جای روی به درون سلول های مغز حمل شود، آسیب زیادی ایجاد خواهد شد. هرچند بدن می تواند سلول ها را در بیشتر بافت ها و اندام ها ترمیم و جایگزین کند، سلول های مغز ترمیم یا جایگزین نمی شوند. آنها می میرند و یک کیست باقی می گذارند، یا بافت رشته ای – نوعی آسیب که در بیماری آلزایمر دیده می شود – جایگزین آنها خواهد شد.
داروهای ضد اسید قدیمی تر در بازار محتوی 60 تا 150 میلی گرم آلومینیم در هر قاشق از مایع بودند. تصور می شود که بدن نمی تواند این فلز را جذب کند؛ آلومینیوم به طور موضعی در معده عمل می کند. اما این واقعیت که آلومینیوم با غلظت بالاتر در بافت مغز اشخاص دچار بیماری آلزایمر مدیده می شود، باید ما را آگاه کند که مصرف زیاد آلومینیوم در طولانی مدت می تواند به جذب مقداری از این فلز بینجامد، که برای ایجاد آسیب کافی است.
وقتی بدن بر اثر از دست دادن حس تشنگی اش به تدریج دچار کم آبی شود، تا جایی که درد مربوط به سوءهاضمه به عنوان نشانه تشنگی پدید آید، بسیاری از کارکردهای بدن تا آن موقع تحت تأثیر قرار می گیرند. اندامی که بیش از همه تأثیر می پذیرد، خود مغز است.
