یک مطالعۀ فرا ژنتیکی (اِپی ژنتیکی) نشان می‌دهد که سلول‌های اسپرم دارای رگه‌هایی از استرس دوران کودکی هستند
بر اساس گزارش تارنمای اخبار علمی Live science که روز سه شنبه 27 ژانویه منتشر شده است؛ پدرانی که در دوران کودکی در معرض استرس زیاد قرار داشته اند، نشانگرهای فراژنتیکی (اِپی ژنتیکی) متفاوتی داشتند که ممکن است بر فرزندان آنها تأثیر بگذارد. با این حال، به گفتۀ این محققان، لازم است تحقیقات بیشتری در این زمینه برای تأیید یافته های جدید صورت بگیرد. این تحقیق جدید که در 3 ژانویه 2025 در مجله Molecular Psychiatry منتشر شد، به بررسی "اپی ژنتیک" سلول های اسپرم پدرانی پرداخت که در دوران کودکی در معرض استرس زیاد قرار گرفته بودند. دکتر جترو توولاری، سرپرست تیم تحقیق، استادیار گروه پزشکی بالینی در دانشگاه تورکو فنلاند، می‌گوید: «اپی ژنتیک اساساً بیان می‌کند که کدام ژن‌ها فعال هستند». آنها بررسی کردند آیا تجربیات زندگی والدین می تواند از طریق این تغییرات اپی ژنتیک به نسل های آینده منتقل شود یا خیر. مطالعه جدید که سلول‌های اسپرم 58 پدر 30 تا 40 ساله را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده، نشان می‌دهد سلول‌های اسپرم می‌توانند رگه‌های اپی ژنتیک استرس دوران کودکی را حمل کنند، که ممکن است بر سلامت نسل‌های آینده تأثیر بگذارد.
این مطالعه نشان می دهد که استرس تجربه شده در اوایل زندگی می تواند منجر به اثرات طولانی مدت بر فرزندان شود و به طور بالقوه بر سلامت و رشد آنها تأثیر بگذارد. محققان این طرح تحقیقاتی می گویند که یافته‌هایشان می‌تواند برای درک چگونگی ارثی بودن عوامل محیطی مانند استرس و تأثیرگذاری این عوامل محیطی بر نسل‌های آینده، موثر باشد.
این تحقیق همچنین بر اهمیت در نظر گرفتن تجربیات والدین هنگام مطالعه باروری و رشد کودک تاکید می کند و راه‌های جدیدی برای بررسی اینکه چگونه استرس و سایر عوامل محیطی می‌تواند در سلامت کودکان و نوه‌ها نقش داشته باشد، باز می‌کند. به طور کلی، این مطالعه بر تأثیر متقابل پیچیده بین ژنتیک، اپی ژنتیک و تأثیرات محیطی در شکل‌دهی به نتایج سلامت در نسل‌ها تأکید دارد.
علاوه بر پیامدهای سلامت و توسعه، این مطالعه سوالات مهمی را در مورد مکانیسم هایی که از طریق آن تغییرات اپی ژنتیکی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود، مطرح می کند. محققان خاطرنشان کردند که تغییرات اپی ژنتیکی خاص مرتبط با استرس در اسپرم می تواند به طور بالقوه بیان ژن های دخیل در پاسخ استرس و فرآیندهای متابولیک در فرزندان را تغییر دهد. این یک مسیر بیولوژیکی را نشان می دهد که از طریق آن تجربیات والدین نه تنها ممکن است بر سلامت آنها تأثیر بگذارد، بلکه فرزندانشان را نیز مستعد شرایط مختلف جسمی و روانی کند. تحقیقات بیشتری برای کشف این مکانیسم‌ها در انسان و تعیین اینکه چگونه مداخلات با هدف کاهش استرس می‌تواند این اثرات ارثی را کاهش دهد و در نهایت به بهبود نتایج سلامت برای نسل‌های آینده کمک کند، مورد نیاز است.
