به پیانیست شلیک کن به کارگردانی آذر بهارلو که از 20 فروردین در اصفهان به روی صحنه رفته، یک هیاهوی بسیار برای هیچ است. در این هیاهو ما همراه شدنِ تماشاگر با بازیگران را میبینیم و میفهمیم که تماشاگر آمده تا حالش خوب شود امّا این حال خوب امتدادی پیدا نمیکند و در همان سطحِ کاذب خواهد ماند. کارگردان خوش سلیقه است و میزانسن خوبی ارائه کرده و از آن بهتر آنکه اجرای شبی که من دیدم را به عواملِ پشتِ صحنهاش تقدیم کرد و این فرهنگی است که باید برای تماشاگرِ تئاتر در ایران باز شود که، عواملِ پشتِ صحنه همهی چیزهایی را که ما میبینیم را آماده میکنند. چیزی که من را اذیت کرد وجود این نکته بود که کارگردان از تماشاگرانِ خود خواست تا صدای نمایشِ او در فضای مجازی باشند. فُرمِ مجازی محتوای مجازی تولید میکند و این دو عاملِ مجاز هرگز شکل واقعی به یک برخوردِ دراماتیک نمیدهند. اگرچه استفاده از فضای مجازی راهِ ارتباطیِ گستردهای است اما تئاتر بنظرِ من باید روی پای خود بایستد و این فُرمِ حقیقیِ یک نمایش است که باید باعث شود در فضای مجازی برای آن تبلیغ و بازاریابی شود. متاسفانه صنعتِ تئاتر در کشورِ ما دُچارِ نُقصانِ تبلیغی بزرگی است. ما از هر روشی نباید برای تئاتر که یک کالای لوکسِ فرهنگی است تبلیغ کنیم. جدای از این مباحث من فکر میکنم اگرچه الکن و سطحی امّا «به پیانیست شلیک کن» میتواند پُلی به سمتِ مُدرن شدنِ تئاترِ کُمدی در اصفهان باشد و...
متن کامل را در روزنامهی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
