مجبوریم ساخته رضا درمیشیان جاه‌طلبانه‌ترین اثر سینمایی بعد از انقلاب در حوزه نقد اجتماعی و توصیف وضعیت ناهنجار در آن است. فارق از آن‌که در هنگام تماشای این فیلم بر صندلی میخکوب شده بودم، فیلم نوعی از مستندهای کامران شیردل را برای من تداعی کرد. شروع اسف‌بار فیلم اُپینینگ جدیدی در سینمای ایران نیست اما چگونگی نمایش آن است که بار این تاسف را دوچندان می‌کند و ضربه‌ای که روح قانون را جریحه‌دار خواهد کرد هنگامی است که ماموران امنیتی از ندایی (وکیل)، با بازی نگار جواهریان، می خواهند که مدتی زمان خود را صرف پول درآوردن کند و پرونده‌های مهریه و طلاق و خانوادگی را دست بگیرد. در هنگام تماشای فیلم رفرنس‌هایی را یادداشت کردم که به زعم من مهمترین فکت‌های فیلم هستند: من لوله‌هام و نبستم، کودک حاملگی، منشور حقوق بشر، مبلمان شهری، هتل(مینی بوس‌ها)، اگر قانون توانایی اجرای عدالت و نداشته باشه همه جا غربته، عقیم سازی زنان کارتن خواب، فاجعه اجتماعی، با حال دوست داری یا بی‌حال، تو خیابونای اینجا زندگی وجود نداره که حقی وجود داشته باشه و....
*خانم وکیل
سارا ندایی یک شبه انتلکتوئل مدعی نیست بلکه فَراست زیاد او باعث نبرد برای اجرای عدالت می‌شود؛ این گزاره در فیلم به صورت زیرمتن در فیلم‌نامه ارائه شده است. سبک فیلم‌سازی درمیشیان به گونهای است که انتقاد مهمترین ویژگی و...
برای مطالعه کامل این نقد به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه نمایید.
