بروتالیست به کارگردانی بردی کوربت شمایلِ «پیانیست» رومن پولانسکی، از یک معمارِ آواره است که با چاشنیِ هولوکاست و یهود بازی، نفوذِ یک رژیمِ غاصب در تحریفِ تاریخ را مُحِق میشمارد و زبانی کلاسیک از درام برای فُرمتِ سینماییِ خود انتخاب کرده. آدرین برودی، توت، شمایل ترحُمبرانگیزی از شخصیتِ یک یهودیِ مجارستانی دارد که حتی رویایی هم که در آمریکا میسازد به اندازهی برجِ آزادی در آنجا مسخره و کج است. تکنیکِ بازیگریِ برودی دوست داشتنی است و توانایی او در اجرای میمیکهای مختلف از یک پرسوناژ در فیلمنامه قابل ستودن است امّا نباید از این مهم غافل شد که «بروتالیست» با مظلومنمایی به یک مظلومنمایِ حقیقی نیاز داشته و برودی بهترین گزینه برای تاثیرگذاری بر مخاطب آن است. مسئله رَحمی است که آمریکا به مهاجرین دارد یا مسئله ترحمی است که بیننده از مهاجرت به آمریکا کسب میکند؟ فیلمِ مورد بحث هر دو پُرسش را در یک جواب خلاصه کرده: هولوکاست تا چه اندازه بر روی انسانیتِ یهود تاثیر گذاشت. نه تنها مسئلهی من بلکه فکر میکنم مسئلهی هیچکس یهودی بودن و صفتِ یهودیت نیست بلکه زاویهی اصلیِ کسی چون من تحریفِ تاریخ با زبان و قدرتِ سینما است و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
