کیک محبوب من به کارگردانی مشترک بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم یک اسنوب‌گرای آشوبگر است. اسنوبیسم واژه‌ای که مارسل پروست آن را به دفعات در رمان عظیمِ خود «در جست‌وجوی زمان از دست رفته» آورده گرایشی از فخرفروشی به عامه‌ی مردم است که تهاتر اجتماعیِ فرهنگی را زیر سوال برده و آن را نوعی محدودیت عنوان می‌کند. لایه‌ی اولیه‌ی داستانِ «کیک محبوب من» زنی سالخورده را نشان می‌دهد که به برای یافتن همدمی برای تنهایی‌های خود حتی در صف نانوایی هم خود را به مردی سالخورده می‌چسباند و از او سوال می‌پرسد؛ خُب تا به اینجا ما با مفهوم اسنوبیسم به عنوانِ یک احساسِ همواره در حالِ تغییر، کسی که ممکن است در هر زمان و در هر مکان نیازمند دیگری و مرتفع ساختن تمایلات خود باشد، مواجه می‌شویم؛ اگرچه خودِ این مفهوم و برداشت غلط از مدرنیته که مثلا: جایی تبلیغ می‌شود رباط‌هایی وجود دارند که شما را تمیز می‌کنند و به حمام می‌برند و در جایی ترس و استرس دیگری از سرطانِ روده‌ی بزرگ و... جای گفت‌وگوی ایماژی بسیاری دارد اما این اسنوب‌گرایی هنگامی قابل لمس است که آن پیرزن با دفاع از دختری که او را به جرمِ بدحجابی در پارک گرفته‌اند، خود را نشان می‌دهد. این اسنوبیسم شکلی است که می‌گوید ما همه‌چیز داشتیم و با یک جریانِ انقلابی آن را از دست دادیم و این ضد انقلاب بودن را مولف در «قصیده گاو سپید» یا حتی «احتمال باران اسیدی» نشان داده. اگرچه شاید برای خودشان افتخار باشد که این برچسب‌ها به آنها بخورد اما آنچه که اهمیت دارد مظلوم‌نمایی توسط اسنوب‌گراهایی است که به نامِ روشن‌فکری بدِ عقبه‌ی فرهنگی در یک جامعه را می‌گویند و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25398
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/gnu6y0l
