خب بعد چند ماه نبودن در این فضا صفحه ویرگول رو باز میکنم ، به آمار پست هام نگاه میکنم ...
یک چیز عجیب، آمار پست (آموزش گام به گام خودکشی ) ترکاند بازدید بیش از 800 نفر، جالب این بود این همه آدم پست من را ازطریق سرچ در گوگل یافته بودند نمی دانم باید از اینکه نوشته ام بازدید بالایی داشته خوشحال باشم یا اینکه هر روز سیل افراد ناامید ببینم که اینطور توی اینترنت دنبال راه خودکشی می گردند ولی تمام این حرف ها رو زدم تا برم سر اصل مطلب.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
آره بوی ناامیدی میده وقتی از صبح سرت توی گوشی باشه تا ببینی قیمت ها چطور دارن روند صعودی موفقیت خودشون رو طی میکنند یا اینکه بشینی تلویزیون صدا وسیما یا بی بی سی یا هر کوفتی رو ببینی که چطور دارن تو رو روز به روز بیمار تر میکنند ، این کشور تا زمانی که ما امید نداشته بوی ناامیدی میده مطئنم با خودت میگی طرف از سر سیری این حرف ها رو میزنه ولی باید بگم آره ، تو فرضت این باشه من یه پولدارم که دارم به تو نصیحت میکنم ، ببین من بیشتر از تو میدونم که چقد مشکل داریم ولی اینو بدون تو قرار نیست جا بزنی من اومدم بگم که باید خودت رو بکشی ، اون خودی که ناامیده ، اون خودی که بیمار و بی انگیزه است اون خودی که جهان رو به >>ش میگیره اینکه فک میکنه همه چی الکی هیچکی بالا سرمون نیست ، این خود رو باید کشت نذار این درخت بیمار ناامیدی توی تو رشد کنه .
بد ترین درد شاید این باشه که یه دانشجو که یکی از قشر های امیدوار کشور باید باشه ناامیده که چی که کار نیست ،ببین کار هست ولی ما حاضر نیستیم انجام بدیم بعضی وقتا ما باید چیز هایی رو برای هدف های بزرگ تر فدا کنیم اینو بدون اگه دانشجو بخواد ناامید شه فاتحه ی یک کشور خونده است .
کلا خوب نیست زیاد بخوایم صحبت کنیم ولی اگه مشکلی داشتی و دوست داشتی خصوصی در میان بگذاری من درخدمتتم من شاید تنها کمکم این باشه که به تو امید بدم
https://www.instagram.com/alivahedatinia
منتظرم
یا حق
علی واو