نزدیک به دوهفته ست که اومدم خونه بابا بهشون سر بزنم و خوشبختانه روزهای پایانی سفرم همزمان شد با زایمان خواهرم. «و من اینجام تا از خانواده م حمایت کنم».فرصتی که همیشه دنبالش میگشتم تا بتونم ذره ای از دور بودنم رو جبران کنم ؛ انتخاب خواهرم برای همراهی توی بیمارستان من بودم و به خاطر اعتماد و صمیمیتی که در این انتخاب نهفته بود خوشحال بودم و البته نگران چون تا حالا شخص زائو رو در حساس ترین لحظات پروسه بارداری همراهی نکرده بودم و از محیط بیمارستان میترسیدم.نهایتا ظهر روز میلاد حضرت رسول (ص), و امام صادق(ع) یه نی نی خیلی ریز و ناز رو بهم نشون دادن و گفتن: تو خالشی! و من چقدر منتظر این لحظه بودم. «بزرگ تر شدن خانواده مون یکی از بهترین اتفاقات امسالم بود»
از ماه اول بارداری بهش قول داده بودم که موقع زایمان میام و کنارش میمونم و خداروشکر که به قولم وفا کردم ؛ بعد از زایمان زمانی که خواستم خاطراتمو توی بولت ژورنال ثبت کنم باورم نمیشد که کلا دو روز بیمارستان بودیم ، احساس میکردم روزهای بیشتری گذشته چون واقعا لحظات سخت و فرسایشی بود ، انقدر در محوطه بیرون و داخل بیمارستان در رفت و آمد بودم و کفشم خوب نبود که پاهام زخمی و تاول زده بود و حجم زیادی از استرس و اضطراب و نگرانی رو تحمل کرده بودیم.
بعد از چند روز مراقبت از خواهرم ،امروز دومین روزی هست که بدون مامان خونه شون هستم و مسئولیت رسیدگی به کارهای خونه رو بر عهده دارم ، حالا مامان خیالش راحت تره و استرس کمتری رو متحمل میشه و بهتر میتونه به خواهرم رسیدگی کنه . بابا هم از تنهایی در اومده و دیگه لازم نیست برای سرو وعده های غذایی به خونه کسی دعوت بشه و این موضوع معذبش کنه ، از اینکه اینجا هستم مامان و بابا خوشحالن و من این موضوع رو متوجه میشم حتی اگه به زبون نیارن اما چه خوب میشد اگه بهم میگفتن.
دستاورد این روزام بیشتر شدن صمیمیت و عمیق تر شدن رابطه م با خواهرم بوده و احساس میکنم توی این ۲۶ سالی که خواهریم هیچوقت به اندازه الان احساس محبت و صمیمیت متقابل نداشتم و خدارو صدهزار مرتبه شکر که روزهای تولد عضو جدید خانواده رو تونستم کنار عزیزانم باشم و ازشون حمایت کنم.
