تو کتابهای درسی، اجتماعی بودن رو یکی از نیازهای انسان تعریف کرده بودن.
اما فکر میکنم اجتماعی بودن بیشتر یک امکان باشه تا یک نیاز. میشه در یک اجتماع زندگی کرد، اما تعاملات رو به حداقل رسوند.
وقتی ارزشهای یک جامعه بر اساس محتوای سطحی تعیین و دیدگاههای کلیشهای جایگزین ایدههای عمیق میشن، تنهایی منطقیتر از همنشینی هست.
من گوشهای از اتاق با نور کمی که از فاصله بین پردهها میتابه رو به هیاهوی اطرافیان که همیشه حس میکنی وقتت باهاشون تلف میشه رو ترجیح میدم! من هرچیزی که دوست دارم رو یاد میگیرم، مطالعه میکنم، شک میکنم و میسازم!
اگر به جای سرگرمیهای مسخره مثل فوتبال دیدن، سریال دیدن، گیم زدن و منبر رفتن، میتونی حول موضوعاتی مثل تکنولوژیهای نو ظهور، کیهانشناسی، فلسفه، الهیات و... صحبت کنی نه تکرار من هستم. در غیر این صورت، مزاحم خلوتم نشو..!
// سه از شش
