خوب می دانم؛
می دانم که با وجود تمامی درد هایی که همچون ابری تیره، آسمان فیرزوه ای رنگ زندگی ات را پوشانده، هنوز هم امید داری.
می دانم که گاهی احساس می کنی راه را غلط رفته ای، ولی آنقدر ادامه دادی اش که توانی برای برگشت نداری...
اما لطفا بدان که زندگی من و تو قرار نیست شبیه به عکس های پینترست باشد؛
قرار نیست همیشه مینیمال و شیک باشیم؛
قرار نیست اتاق هایمان همیشه مرتب باشد یا اینکه هر کیکی که درست می کنیم عالی از آب درآید.
گاهی باید روی ایوان، با یک لیوان چای نشست و صدای باران روی شیروانی رو شنید.
با بوی پوست پرتقالِ روی بخاری به دوران کودکی رفت و با بوی قهوه بدون شکر دوباره عاشق شد.
عزیز تر از جانم؛ بیا دست ازچرتکه انداختن و حساب و کتاب های بیهوده برداریم و غم هایمان را در زبانِ محبت معنا کنیم.
می دانی دوست من، زندگی همین است که هست.
هرچقدر بیشتر سخت بگیریم بیشتر به خودمان سخت می گذرد.
رفیق جانم، بدان این ما هستیم که به دنیا ارزش می دهیم پس بیا دنیا و زندگی مان را با تمام کم و کاستی هایش، زیبا بسازیم و بجنگیم :)
