پدر است دیگر؛گاهی تمام خواسته هایش را به دست موج هایِ دریایِ فراموشی می سپارد تا آرزوهایِ دردانه اش، با امنیت به ساحل زندگانی برسند.
پدر است دیگر؛ دستان زبر و پینه بسته اش، از سختی کشیدن های بی وقفه اش حکایت می کند.
لا به لای موهای خوش حالتش، چند تار موی سفید، از دغدغه هایِ هرروز پدرانه اش شکایت می کند.
تمام خستگی هایش را با خنده های پاره تن اش، در عمق ذهنش خاک می کند و با لبخندی برخاسته از جان و دلش آغوش می گشاید.
آری برای تو می نویسم پدر. تویی که همیشه و هرجا، کنارم همچو یار و پشت و پناهم چون کوهی استوار هستی.
برای تو پدر عزیز از تر از جانم که هرروز و هرشب، هر ماه و هر فصل، دغدغه مند و عاشق خانواده مان هستی.
آری برای قهرمان بی بدیل زندگی ام می نویسم که آغوشش امن تر از هر پناهگاهی و شانه هایش، جان پناه روزهای بارانی چشمانم است.
برای پدر و به اسم پدر می نویسم که، مهرش بی انتها، عشقش بیکران و دریایِ عاطفه و ازخودگذشتگی اش بی عمق است.
برای تو می نویسم پدر تا بدانی در هیاهویِ این روزگار تیره و تار، تنها تو هستی که امنیت را برایم معنا می بخشی.
تا بدانی در میان روزمرگی ها و مردمانش، در این حوالی، قلب یک نفر تا ابد برایت می تپد؛ قلب دخترت....
میان زندگی کردن هایمان، گاهی حواسمان به قهرمان زندگی مان نیز، باشد.
اگر پدرتون در قید حیات هست، سایه شون مستدام و اگر نه روحشون قرین رحمت.
