بسیار رنج ام دادی... بسیار...
رنج و غمی که از تو به من رسید بیش از توانم بود
راستش بار اصلی این رنج ،این غم آنجاست که از تو انتظار نداشتم...
از تو انتظار نداشتم که من را حذف کنی...هیچ تلاشی برای بودنم نکنی... طوری پیش بروی که انگار مشکل من بودم...
شاید بگویی قضاوتم کردی،بگویی من بخاطر محافظت از تو دور شدم اما اینها را میتوانستی به خودم بگویی،با من حرف بزنی ،به من هم حق انتخاب بدهی... اما به یک باره همه چیز را نابود کردی...
یک شب خوابیدم و یک صبح بیدار شدم دیدم نیستی،تو را ،زندگی را،خودم را آینده را همه چیز را از دست داده ام...
من یکباره فرو ریختم،یخ زدم درست مثل چند سال قبل... یادت هست؟؟ یادت هست با من چه کردی؟؟ اما اگر از آن زمان حرف بزنم دلخور میشوی،عصبانی می شوی و میگویی قبلا راجبش حرف زدیم و تمام...
هیچ میدانی با روح و روان من چه کردی؟؟ هیچ میدانی با این درد چگونه روز هایم را سپری میکنم؟
تو برای بلند شدنت من را شکستی...
بی رحمی،مغروری،خودخواهی،لجبازی...
میدانی با همه ی این ها هنوز هم دوستت دارم،بی اندازه دوستت دارم...
