سعدی یوسف

[ Photo ]

في الساحةِ ينهمرُ المطرُ

منذُ ثلاثةِ أيامٍ ينهمرُ المطــرُ

حتى عَـرِيَتْ دَوحةُ تُــوتٍ في أعلى البســتانِ

وكَــفَّ الصفصافُ الباكي عن شُــربِ الماءِ من البِــرْكةِ،

لا عصفورَ

ولا عَـقْـعَـقَ

لا ســنجابَ

ولا قطّــةَ

أحياناً يأتي النورسُ، منفرداً، من جهةِ البحرِ

كأنّ العالَــمَ ، كلَّ العالَــمِ ، بحرٌ

أتُـرانا الــــغَرقى؟

أَمْ أنّــا نغرقُ فعلاً

أمْ أنّــا قد نُـنْـبِـتُ أجنحةً فـنَـطِــيرُ!

در حیاط

بارانی سیل‌آسا می‌بارد

سه روز است بی‌محابا می‌بارد

چندان که درخت پرشاخ‌وبرگ توت

در بالادست باغ

برهنه شده

و بید مجنون

دست شسته از نوشیدن آب برکه.

نه گنجشکی

نه زاغی

نه سنجابی

نه گربه‌ای

گاهی مرغ دریایی

تنها

از سوی دریا می‌رسد.

گویی جهان

سرتاسر جهان

دریاست.

به گمانت غرق شده‌ایم یا در حال غرق شدنیم؟

شاید هم پر باز کنیم و پرواز کنیم.

#سعدی_یوسف

ترجمه: عذرا جوانمردی

کارگاه خیال در تلگرام و توییتر.