حضرت مولا امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام از نان دنیا به نان جو بسنده کرده بودند و از نان گندم نمی‌خوردند، تا آن جا که مردم از تعجّب می‌پرسیدند: پسر ابوطالب با این غذا و خوراک اندک چگونه در کشتن هماوردان و پهلوانان ناتوان نمی‌شود؟!
مولا علی علیه السلام در پاسخ فرمودند: بدانید درختی که در بیابان خشک می‌روید، شاخه آن سخت‌تر باشد، اما سبزه‌ها و گیاهان خوش نما را پوست نازک‌تر باشد. آری خار‌ها و بوته‌های صحرایی را آتشی افروخته‌تر باشد و خاموشی آن‌ها دیرتر رخ دهد، اما گیاهی که در ناز و نعمت روییده باشد، چون بیدی به هر بادی بلرزد.
به هیچ جا برنمی‌خوره اگه یکم تنمون رو از راحتی و بخور و بخواب دور کنیم نه تنها ضرر نمی‌کنیم بلکه توی دراز مدت قراره ازش نتایج خوبی بگیریم. انقدر اصرار روی راحتی نداشته باشیم.
چی می‌شه اگه صبح ها از خوابمون بزنیم واسه نماز صبح؟ می‌میریم؟
چی‌می‌شه یه ماه روزه بگیریم و یه وعده غذا نخوریم؟ می‌میریم؟
چی‌می‌شه اگه تو عصبانیت هم سعی کنیم خوش اخلاق باشیم؟ می‌میریم؟
چی‌می‌شه اگه فحش و ناسزا رو از بین حرفهامون حذف کنیم؟ لال می‌شیم؟
چی‌می‌شه اگه واسه دل این و اون از خواسته مون کوتاه بیایم؟ واقعا می‌کشتمون؟
اگه به خاطر دل یه بنده خدایی که نداره از پوشیدن لباس پر زرق و برق گرون چشم بپوشیم چی‌می‌شه؟ تنمون کهیر می زنه؟
چی می‌شه مواظب حرفها و رفتار ها و پوششمون باشیم تا کسایی که تو جامعه امکان ازدواج ندارن اذیت نشن؟ به علت‌پوشیدگی خفه می‌شیم؟
چی می‌شه اگه کارمون رو بذاریم پشت در تا زن و بچه اذیت نشن؟ می‌میریم؟
چی‌می‌شه اگه پدر و مادرمون حرفی بهمون زدن حتی ناحق، بهشون نپریم؟
سختی های کوچیک به خودمون بدیم تا آدم‌های قوی‌تر و بهتری بشیم. این سختی‌هاست که شخصیتمون رو محکم می کنه. وگرنه همه مون یه مشت آدم شل و ولیم که فقط دنبال راحتی خودشه راحتی‌ای که حتی لذت و نشاط واقعی ای رو باخودش نمیاره.
