امروز داشتم توی ترافیک می اومدم و ذهنم هم مث خیلی از اوقات آزاد بود تا به هر چی که دلش می خواد فکر کنه. بعد در کمال ناباوری دیدم که دارم به این موضوع فکر می کنم. کوچک سازی آبگرمکن های خانگی.
در واقع قبلش داشتم به این فکر می کردم که آبگرمکن خانه یکی از دوستان خراب شده، و بعد هم تم مهندسی و سازندگی داشتم و ذهنم رفت آن جا.
چیزی که برایم خیلی جالب بود حجم عمیق فکر های بی خود و به درد نخوری است که هر روز می کنیم. آخه من که باز کردن پیچ های آبگرمکن رو بلد نیستم، چطور می خوام اون رو کوچک کنم. بعد اصلا کوچیک کردم، به چه دردی می خوره؟ که چی بشه؟!
خوبی فرایند های ذهن آگاهی همین هست. آدم می فهمه اون چیزی که فکر میکنه خیلی بزرگه، چقدر حقیر و بی ارزشه. در نهایت امر، خیلی از این فکر ها ( ۹۹ درصدشون) واقعا به درد نمی خورن. زاده ی خود پسندی، حقارت و چیز های ناجور این طوری هستن. مال گذشته و آینده ای هستن که اصلا قابل تغییر نیستن یا وجود ندارن.
این جاست که می فرماد:
جاروب کن خانه را سپس میهمان طلب.
آخه ذهنی که درگیر این خزعبلاته، خداش کجاشه؟
