گاهی وقتا یادمون میره که ما هم انسانیم و میشم مثل سنگ و دوستای خودمون رو ناراحت میکنیم? ٬میشیم مثل خار و اطرافیانمون رو نیش می زنیم ??
گاهی وقتا یادمون میره کار های خوبی رو که برامون انجام میدن ?و همه کار های بد میمونه تو ذهنمون ?و همش یاد آوریشون میکنیم و نمیدونیم داریم آزارشون میدیم ??
با کلامتی نامناسب شروع به حرف زدن می کنیم که مثلا ما دیگه بزرگ شدیم و استقلال داریم ?ولی داریم بدی هامون رو به دیگران گوشزد میکنیم و خوبی هامون رو کمرنگ??
وقتی حرف دیگران پیش میاد و پشت سرشون غیبت میکنیم انگار همه چی خوبه?ولی تا کسی از خودمون حرف میزنه سریع ناراحت میشیم?
یه روز به مامانم گفتم چرا ما آدم هما این جوری میشم?
گفت:چون یادمون میره ما آدمیم و برتر از همه مخلوقاتیم?
بهش عشق بدین...
