سندرم پاهای بیقرار یا RLS که در بین افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) رایج است یک نوع اسیب عصبی است. این دو بیماری برخی علائم مشترک نیز دارند. به عنوان مثال، RLS می تواند بر خواب و خلق و خوی تأثیر بگذارد. اختلالات خواب و تغییرات خلقی، مانند افسردگی، نیز از جمله علائم شایع بیماری ام اس هستند.
RLS یک اختلال حرکتی رایج است که باعث ناراحتی شدید در پاها می شود، معمولاً زمانی که فرد دراز کشیده یا سعی می کند بخوابد، رخ می دهد. فرد مبتلا به این بیماری ممکن است نیاز شدیدی به حرکت دادن پاهای خود احساس کند که همین امر منجر به اختلال خواب در فرد می شود. افراد مبتلا به RLS احساس سوزش، خارش، غلغلک دادن، یا خزش و خزیدن را در بدن خود دارند. از طرف دیگر، هرچه بیشتر در برابر حرکت پاهای خود مقاومت کنند، نیاز به حرکت دادن پاها شدیدتر می شود. از این رو، RLS باعث ایجاد بی خوابی و خستگی در طول روز در فرد می شوند و در برخی دیگر از افراد نیز ممکن است باعث افسردگی یا اضطراب شود
برخی عوامل خطر ابتلا به RLS را در افراد مبتلا به ام اس افزایش می دهد. این عوامل عبارتند از:
علاوه بر این، برخی از افراد مبتلا به ام اس ممکن است مشکلات خلق و خوی مانند افسردگی را داشته باشند و در این افراد با مصرف داروهای ضد افسردگی می تواند خطر ابتلا به RLS را افزایش دهد.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ژنتیک، اختلال در عملکرد سیستم دوپامین مغز و کمبود آهن در مغز ممکن است باعث RLS شود. دو شکل RLS وجود دارد: اولیه و ثانویه. در افراد مبتلا به RLS اولیه، این سندرم به خودی خود رخ می دهد و نتیجه بیماری دیگری نیست. برعکس، در مبتلایان به RLS ثانویه، علائم در نتیجه حاملگی یا شرایط خاص دیگری مانند:
این شرایط از عوامل خطر برای بروز بیماری ام اس نیستند و در نتیجه بیماری ایجاد نمی شوند. افراد مبتلا به ام اس ممکن است دچار نوروپاتی محیطی شوند که نوعی درد عصبی است. علائم عصبی نیز در بین افراد مبتلا به RLS رایج است.
ام اس یک بیماری خودایمنی مزمن است. مانند سایر اختلالات خودایمنی، سیستم ایمنی باعث می شود به قسمت های سالم بدن حمله کند. افراد مبتلا به ام اس دچار التهاب در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می شوند. بدن به میلین، ماده ای که نورون ها را می پوشاند، حمله می کند. با گذشت زمان، در CNS فرد ضایعاتی ایجاد می شود و نورونها از بین می روند. از بین رفتن نورون ها باعث:
هیچ منبع قابل اعتماد برای درمان ام اس وجود ندارد و ممکن است با گذشت زمان بدتر شود. با این حال، تعدادی از درمان ها، از جمله گروهی از داروها به نام درمان های اصلاح کننده بیماری (DMTs)، ممکن است علائم را کاهش داده و سرعت پیشرفت بیماری را کاهش دهند. علاوه بر این، این نوع از داروها ها می توانند به روند بهبودی بیماری کمک کنند.
تحقیقات نشان داده است که خطر ابتلا به RLS در بیماران ام اس با وجود ضایعات ستون فقرات و افزایش ناتوانی جسمی افزایش می یابد. همچنین نشان داده است که علائم RLS علیرغم استفاده از DMT ها باقی می ماند. از طرفی نیز مشخص شده است که شدت MS با خطر RLS مرتبط است اما درمان ام اس ممکن است RLS را درمان نکند. برخی از تنظیمهای سبک زندگی و استراتژیهای حمایتی ممکن است علائم RLS را در افراد مبتلا به MLS بهبود بخشد. اینن استراتژی ها عبارتند از: