دیشب ساعت 10 بود که استوری بازی می کردم، ناگاه استوری یکی از صفحات دانشگاه کردستان میخ کوبم کرد. یکی از دانشجویان گروه اقتصاد فوت کرده بود و آگاهی ترحیمی برایش زده بودن. انگار اب یخ را بر روی روغن داغ ریخته باشی!
اخه می شناختمش نه از نزدیک ولی دورا دور ......
من با اینکه دو سالی میشه فارغ التحصیلم ولی هنوز با دانشگاه کردستان به واسط مرکز رشد؛ برگزاری کارگاه و استارتاپ ویکندها ارتباط دارم.
مصطفی را در یکی از همین استارتاپ ویکندها شناختم البته شهرتش در دانشگاه به خاطر مناظره های علمی بود که من ندیدم ولی می گویند غوغا کرده بود.
گویا حریفان را یک به یک گوشه رینگ برده بود و اساسی کوفته بوده ! از بس باسواد،حاضرجواب و مسلط بوده
جمیعا معتقد بودن مصطفی نابغه بود شاید اگر عمر مجال می داد در آینده می شد به چشم یه اقتصاد دان واقعا با سواد بهش نگاه کرد.
می گویند تمامی امتحانات را با زبان انگلیسی جواب میداد، کتاب های اقتصاد دانشگاه هاروارد را می خواند و در عرض شش ماه به خاطر یک فرصت مطالعاتی (اراسموس) که در اخر هم بهش ندادن به زبان اسپانیایی مسلط شد!
ولی الان همه ی این استعداد زیر خاک رفته است.
قیافه نحیفی داشت و ظاهری کاملا ساده و کودکانه که گاهی تو دانشگاه بهم سلام میکرد از دیشب فکرم به مصطفی است و موفقیت های از دهن افتاده ای او ....
ده ها مقاله و موضوع و حتی کار منتظر بودن مصطفی بیاید و پله های ترقی را برایش درست کنند.
اما فکر می کنم دیگر موفقیت خیلی به کار مصطفی نمیاید.
البته نمی دانم شاد بود یا نه، خوشبخت بود یا نه
چرا که
هر که خود داند و خدای دلش که چه درد در کجای دلش
هر چند از صمیم قلب دعا می کنم در کنار قرین امن الهی آسوده باشد ولی عمیقا دوست دارم در این دنیا هم مزه شادی و خوشبختی را چشیده باشد ولو کم ولو کوتاه! چون به نظرم شاد بودن مهم تر از نابغه بودن،موفق بودن و حتی ثروتمند بودنه ...........
نمی دونم تلخ این است تلاش های نکرده داشته باشی یا از تلاش های کرده نتیجه ای به دست نیاورده باشی؟
چیه این زندگی اخه؟؟؟؟!!!!!!
ولی به قول پروین بانو
قصه تلخی‌اش دراز مکن --------------------------------------------------------- زندگی، روزگار کوتاهی است
این زندگی را ذره ای اعتبار نیست ولی در عجبم که همه میدانیم و نمی خواهیم باور کنیم دنبال اندک کور سویی برای فرار هستیم.
ولی می دونید بچه ها
هر لحظه ممکنه بمیریم و دیگه جز یادی از ما چیزی باقی نمونه، امارهای جهانی می گن هر چند ثانیه یه نفر بار سفر رو جمع می کنه و میره
کجا؟
جز آن که مهندس این سیستم است کسی به وضوح نمی داند.
ولی اگر همین الان مردیم یا فردا یا سال های دیگه
خیلی غم انگیز است که بمیری و کسی یاد تو راه به سان گل تازه و پر طراوت زنده نگه ندارد ولو یک نفر!!!
به نظرم موفقیت واقعی خود را اینجا نشان می دهد، تلاش های تو وقتی به ثمر می نشیند و موفق می شوی که مردن و نمردنت هم سنگ نباشند! چقد تلخ و گزنده است که در موردت بگویند
مرده و زنده اش یکیه همون بهتر که مرد!
به نظرم شادی وصف نشدنی است که اگر بمیری بقیه بیایند و از تو بنویسند و با کلماتی عمیق و پر حرارت وصفت کنند؛ تا زنده نگه ت دارند. شاید این شادترین مدل موفقیته ولی خوب به قول شاعر
تا یار که را خواهد و میلش به که باشد
هر کسی این شناس رو نداره، حتی وقتی هم جسم و روحش نیست ولی یادش پر و سنگین باشه.
هر وقت کاری می کنم قبلش از خودم می پرسم این کار باعث میشه یادم زنده نگه داشته بشه یا نه!
من میگم مردن با افتخار بهتر از با افتخار مردنه ، این که چطوری میمیری مهم نیست چرا میمیری هم بی اهمیته ولی این که بعد از مردنت چگونه به تو فکر می کنند مهم تر است.
نظر شما چیه چطوری به واقعه مردن نگاه می کنید!
شاد بودن می خواهید یا نابغه بودن و موفق بودن؟
خوش حال میشم نظرتون رو بدونم!
