سلام دخترم. می دانم که مسئولیت سنگینی بر دوش من و همکاران من است و گرچه در ایجاد شرایط کنونی نقشی نداشته‌ایم، ولی به هرحال با پذیرش مسئولیت باید در جهت حل آن حرکت کنیم. امیدوارم با تدبیر ریاست محترم جمهوری و با حمایت همه مردم مشکلات انباشته اقتصادی به تدریج رفع شوند و زندگی برای شما و بقیه مردم راحت تر شود.
باور کنید که در هر لحظه از کار اداری و مذاکرات، خودم را وام دار و مدیون تک تک شما می دانم و امیدوارم که بتوانم باری از دوش شما بردارم. به یاری خدا و به پشتیبانی شما، این کار را با صبر و با حفظ حقوق کشور انجام خواهیم داد.
اما اطمینان داشته باشید که برای مذاکره جدی و رفع فشارها، بهترین روش تلاش برای رسیدن به تفاهم از طریق تعامل سازنده و عزت مند است. اندکی صبر، سحر نزدیک است.
خیلی نگران مردمم هستم؛ کله‌ام بوی قورمه‌سبزی نمی‌دهد؛ فقط به عنوان یک بسیجی، نگران انقلاب و سلامت و آرامش مردمم هستم. من دلواپس این چیزهام؛ نه دعواهای سیاسی بیهوده آمیخته با حب نفس و جاه‌طلبی.
چقدر عمر زود گذشت: حدود پنج سال پیش...گفتیم ما نمی‌فهمیم؛ گفتیم ما دلواپس هستیم و حالیمان نیست؛ شاید بقیه بهتر متوجه می‌شوند که طرفدار برجام هستند. شایدم برای خیلی‌ها خوب شد، اما برای من که خوب نشد...برای شما شد؟
