به خاطر یسری اتفاقات کمی ذهنم درگیر شده بود و حس میکردم قرار نیست دیگه چیزی به حالت اول برگرده. احساس ضعف داشت دیوونم میکرد. کسایی ک خودم بهشون کمک کرده بودم و یه جاهایی یسری راهکار بهشون داده بودم، داشتن حرفای خودمو بهم میزدن. میگفتن صبرکن درست میشه! صبر کن...
کم آورده بودم. ولی میدونی چیه؟!
من همیشه توی هر حالتی با خودم این جمله رو تکرار میکنم:
حرکت کن!
یا میبری و سود میکنی، یا میبازی و درس میگیری! هیچکس از ساکن موندن خیری ندیده .
دستمو گذاشتم سرِ زانوهام و پاشدم افتادم دنبال یسری دلیل برای حالی که داشتم.
اولش خیلی به چیزای جالبی نرسیدم . کمی که گذشت دوباره برگشتم سرخونه اول. همون چیزی که برای همه توضیحش میدادم... اینکه ما بی نقص نیستیم و این قبول ناقصیِ که مارو تبدیل به یه انسان قدرتمند میکنه.
یه جمله کلیشه ای هست که میگه قدرتمند بودن این نیست که توی همه مسائل زندگی پیروز بشی. فقط کافیه تلاشتو بکنی. اینجا هم دقیقا همین حرفه !
نقصت رو بپذیر و تلاشت رو بکن.
ببین دوست من! ماها میتونیم با نادیده گرفتن مسائل سخت زندگیمون تا حدی به مسیر ادامه بدیم ولی مطمئن باش تا یه مدتی بیشتر دَووم نمیاریم.
میشه ناراحتی و ترس و اضطراب رو نادیده گرفت ولی درکنارش خوشحالی رضایت محبت و عشق هم نادیده گرفته میشن. حقیقت اینه که اینها همشون احساس هستن و حس یه دنباله است با مقدار های مختلف.
اگه بخوای یه حس رو حذف کنی، دیگه اون دنباله مثل قبل نیست و طبق شرایط اون لحظه ، باقی مقادیر هم بی ارزش میشن. انگار زخم معده داشته باشی (دور از جون:) ) و بخوای نادیده ش بگیری. با همون درد بری شهربازی بری امیرانفجار و بهترین لقمه رو بزنی بربدن هرکاری هم بکنی، بهت مزه نمیده. چون درد داری و نیاز به درمان.
از اون طرف هم با دردت نباید بمونی کنج خونه و به حرف خاله و زن دایی و دوست و آشنا، خوددرمانی کنی. باید پاشی و حرکت کنی به سمت چیزی که حالت رو بهتر میکنه. دقیقا پزشک :)
یعنی حذف نکن. سرکوب نکن. ادامه بده. با همون درد با همون غصه با همون ناراحتی ادامه بده! ادامه بده و سعی کن درمانش کنی. یاد بگیر و امتحان کن.
بعضی وقتا بباز. عیبی نداره باختن ساخته شده تا بردن بهت مزه بده !
ما همیشه از پدر و مادرهامون مینالیم که چرا مقایسه میکنن چرا روند فکریشون اینه که برو مدرسه کنکور بده برو دانشگاه مدرک بگیر برو کار دولتی استخدام شو بیمه شو (!) حقوق ثابت بگیر ازدواج کن بچه بیار و ...
کاری که اونا دارن میکنن اینه که سعی میکنن مارو طبق ایده آل خودشون بزرگ کنند و پیش ببرند . کاملا بدون نقص . ماهم به همین دلیل ازشون تقریبا فراری هستیم (متاسفانه یا خوشبختانه)!
ولی تاحالا دقت کردی به یه چیزی؟ ما داریم خودمون هم با خودمون همچین کاری میکنیم:)
دست از ایده آل گرایی بردار، خودت رو قبول کن و با خودت پیش برو. حداقل خودت با خودت رفیق باش :)
و اینم یادت باشه تو حق داری گاهی اوقات یه جاهایی از وجودت ناقص باشه. عیبی نداره رفیق ! در هر صورت سزاوار محبت و عشق هستی
من همینم. انسان کاملی نیستم و گاهی آسیب پذیر، ناراحت، بی حوصله و خسته هستم. همانطور که گاهی اوقات خوشحال ، مهربان و خوش برخوردم. این مجموعه از احساسات ورفتار های ناقص از من انسانی قوی ساخته و به این ایمان دارم که چیزی که منو آسیب پذیر میکنه، منو زیباتر میکنه.
فدای سرت که کنکور خراب شد فدای سرت که تپق زدی فدای سرت که دختر مش قنبر یا پسر اوس کریم رهات کرد. با هر ضعف و قوتی، باز هم یه انسانی که سزاوار محبته.
درست مثل یه لباس راه راه مشکی و سفید که قسمت سفیدش ممکنه لک بشه ولی قشنگه و بازم یه لباسه.
