همین دو سه روز پیش بود که یک ایمیل دریافت کردم.
با این مضمون که بهناز! امیدوارم حالت خوب باشد و چنین باشی و چنان. نوشته ات را در سایت ویرگول خواندم و خیلی خوشم آمد چرا دوباره نمی نویسی؟
باورتان میشود؟ در سال ۲۰۲۲ من از یک شخص حقیقی ایمیلی دریافت کردم در مورد یک نوشته ام!؟ آن هم نوشته ای که یک روزی در ۲۳ سالگی نوشته بودم و همینجا رهایش کرده بودم و راستش در هیاهوی زندگی به کل فراموشش کرده بودم.
چند وقت پیش کتاب روشنایی های شهر را می خواندم که اتوبیوگرافی چارلی چاپلین بود. چارلی چاپلین اوایل که معروف شده بود و چند فیلم کوتاه ساخته بود، مردم برایش نامه میفرستادند که بگویند چقدر خفنی، باز هم فیلم بساز بخندیم و چارلی چاپلین چقدر کیفور می شده از این شدت محبوبیت و انرژی اش برای ادامه ی کار تکمیل می شد!
دقیقا همین حس بعد از دریافت آن ایمیل کذایی(که ذکرش شد بالاتر) به من دست داد. یکهو در برابر کسانی که من را دنبال می کردند شرمنده شدم و حس کردم باید بنویسم! حتی اگر فقط یک نفر نوشته هایم را دنبال می کرد.
این شد که بعد از سه سال وقفه، اینجوری یکهو بی مقدمه وسط ویرگول ظاهر شدم.
این اولین نوشته ام در ویرگول است: بزن اینجا که خیلی هم دوستش دارم.
آخرین نوشته ام که پیش رویتان است.
الان که فکر میکنم اندازه ی کل این ۴ سال حرف و تجربه دارم که می توانم بنویسمشان.
چکار کنم؟ بنویسمشان؟؟
