در کتاب قانون توانگری نوشته کاترین پاندر می خوانیم:
انجام آنچه را که می توانی یا می اندیشی که می توانی، آغاز کن.
همه ما که داریم این متن را می خوانیم، کلاس اول و دوم ابتدایی را گذرانده ایم و می دانیم که چجوری می توانیم بنویسیم. در واقع هم می توانیم بنویسیم و هم می اندیشیم که می توانیم بنویسیم.
پس چرا آغاز نکنیم؟
موضوع همین است. باید شروع کنیم به نوشتن. ما وقتی در کلاس اول حرف الف و ب را یاد گرفتیم، فقط می توانستیم بنویسیم آب و بابا. نوشتن هم همین است. تا ننویسی آب و بابا نمی توانی پ را یاد بگیری.
دقیقا مثل حرف شاهین کلانتری:
نوشتن، شهامت شروع کردن هر کاری را به تو می‌دهد؛ به شرط آن‌که شهامت شروع نوشتن را داشته باشی.
چرا شروع نکنیم وقتی می توانیم؟
باید کاغذ و قلم داشت نه انگیزه. انگیزه در نوشتن یعنی بدانی که کلمات از حروف ساخته می شوند. همین!
نوشتن انگیزه نمی‌خواهد. نوشتن یک خودکار، یک کاغذ و موجودی می‌خواهد که بداند کلمه چیست.
باید ترس را کنار گذاشت و نوشت. حتی اگر قرار باشد موضوع نوشته مان درباره ترس از نوشتن باشد.
