اغلب نوشتن دوای درده.
درواقع ماهمیشه نیاز داریم ک برای آروم شدن،افکارمون نمود بیرونی پیدا کنن حالا این نمود یا عصبانیت یا استوری گذاشتن یا گریه کردن یا توییت زدن و یا هر نمود دیگه ای ک آدم برای آروم کردن خودش انتخاب میکنه
برای من نوشتن امن ترین راه نمود بیرونیه...
همیشه از فواید یادداشت روزانه گفتن اما گاهی این کار خسته کننده میشه...
یکی از بهترین راه هایی ک از کسالتش کم کنه شخصیتت افرینیه
چ ادمایی تو ذهنتون زندگی میکنن؟ شما دوست دارین چ کسایی تو زندگیتون باشن؟
آدمی ک دائم تو ذهنتون سرزنشتون میکنه، ادمی ک دائم حسرت میخوره و ناامیده تو ذهنتون و...
دوست دارین ی آدم حامی که هر روز تشویقتون میکنه تو زندگی داشته باشین یا ادمی داشته باشین که هر روز یادآوری میکنه قرار فقط ی بار زندگی کنید و...
ب این آدما اسم بدین...
بعد از شخصیت پروری به همه اشون فرصت بروز بدین بزارین دونه دونه بیان بالا و حرفاشونو بزنن...
ب اندازه ای اروم میشین و میتونین تصمیم درست بگیرین ک حد نداره...
بهونه نیارین که تو ذهنم با خودم حرف میزنم ...باید بنویسین نوشتن معجزه میکنه....
خلاصه ای بود از تجربیات خودم و راهنمایی های یک روان درمانگر و یک نویسنده توانمند
