علائم کمبود ویتامین D نشانگر عدم تامین کمیت کافی از ویتامین D در بدن هستند. ویتامین D یک مولکول حیاتی است که نقش مهمی در حفظ سیستم ایمنی بدن و عملکرد صحیح اندام‌ها ایفا می‌کند. ویتامین D به عنوان یک هورمون عمل می‌کند و تمامی سلول‌های بدن دارای گیرنده‌هایی هستند که به این ویتامین پاسخ می‌دهند.
بدن معمولاً ویتامین D را در پوست تحت تأثیر نور خورشید تولید می‌کند. این ویتامین از کلسترول تولید می‌شود و به عنوان یک مولکول هورمونی در سیستم بدن عمل می‌کند. علاوه بر این، ویتامین D در برخی مواد غذایی مثل ماهی چرب و محصولات لبنی فراوری‌شده نیز یافت می‌شود، اما تأمین مقدار کافی از این ویتامین از طریق تغذیه معمولاً دشوار است.
برای حفظ سلامتی بدن، توصیه می‌شود روزانه حدود 400 تا 800 واحد بین‌المللی (IU) ویتامین D مصرف شود. اما بسیاری از متخصصان تغذیه توصیه می‌کنند که مقدار مصرف روزانه این ویتامین بیشتر از این میزان باشد به‌ویژه برای افرادی که در مناطق با کمبود نور خورشید زندگی می‌کنند یا در خطر کمبود ویتامین D هستند.
کمبود ویتامین D یک مشکل بسیار رایج در سراسر جهان است که تأثیرات مخرب بر سلامت انسان دارد. تخمین‌ها نشان می‌دهد که حدود یک میلیارد نفر در جهان دچار کمبود ویتامین D هستند. براساس یک تحقیق انجام‌شده در سال 2011، تا 41.6٪ از بزرگسالان در ایالات متحده آمریکا با کمبود ویتامین D مواجه هستند. این نسبت در اسپانیا به 69.2٪ و در افراد نژاد آفریقایی-آمریکایی به 82.1٪ افزایش می‌یابد.
در این مقاله، قصد داریم شما را با علائم کمبود ویتامین D آشنا کنیم و همچنین به شما تأثیرات منفی این کمبود بر سلامت بدن انسان را توضیح دهیم. به عنوان مثال، کمبود ویتامین D می‌تواند به کاهش مقاومت به عفونت‌ها، آسیب به استخوان‌ها، افزایش خطر بروز برخی بیماری‌ها مانند دیابت نوع 2 و اختلالات عصبی منجر شود.
برخی شرایط خاص و وضعیت‌های خاص می‌توانند به کاهش سطح ویتامین D در بدن افراد منجر شوند. افرادی که در مناطق نزدیک به خط استوا زندگی می‌کنند و بطور مداوم به نور خورشید مستقیم تعریض می‌شوند، معمولاً کمتر از کمبود ویتامین D رنج می‌برند، زیرا پوست آن‌ها به میزان کافی ویتامین D تولید می‌کند تا نیازهای بدن را پوشش دهد.
بسیاری از افراد ممکن است نادان باشند که به کمبود ویتامین D مبتلا هستند، زیرا علائم آن معمولاً خفیف هستند و احتمالاً به سادگی از آن آگاه نشوند، حتی اگر این علائم به طور واضح تأثیر منفی بر کیفیت زندگی آن‌ها داشته باشد. در ادامه، به 7 عامل پرخطر که در ایجاد کمبود ویتامین D نقش دارند، اشاره خواهیم کرد:
1. رنگ تیره پوست
2. پیری سن
3. اضافه وزن یا چاقی مفرط
4. مصرف ناکافی ماهی و محصولات لبنی
5. زندگی در مناطقی از جهان که در طول سال به مقدار کافی نور خورشید نمی‌یابند
6. استفاده مداوم از کرم‌های ضد آفتاب
7. کاهش تعامل با نور خورشید به دلیل بیش‌افزایش در منزل‌ماندن.
کمبود ویتامین D ممکن است بدون علائم خاصی اتفاق بیفتد یا علائم آن به صورت خفیف و غیر خاصی ظاهر شوند. در برخی موارد، ممکن است افراد احساس عوارضی نداشته باشند. با این حال، برخی از شایع‌ترین علائم و عوارض کمبود ویتامین D شامل موارد زیر می‌شوند:
یکی از وظایف بسیار مهم ویتامین D در بدن، تقویت سیستم ایمنی است تا بدن قادر به مقابله با ویروس‌ها و باکتری‌هایی که می‌توانند بیماری‌ها ایجاد کنند، باشد. این ویتامین به طور مستقیم با سلول‌هایی که مسئول مبارزه با عفونت‌ها هستند، تعامل دارد.
وقتی کمبود ویتامین D رخ می‌دهد، سیستم ایمنی ممکن است ضعیف شود و افراد به سرماخوردگی و آنفلوآنزا حساس‌تر شوند. این عوارض به عنوان نشانه‌هایی از ضعف سیستم ایمنی ایجاد می‌شوند و ممکن است ناشی از کمبود ویتامین D باشند.
تحقیقات مختلف نشان داده‌اند که بین کمبود ویتامین D و عفونت‌های دستگاه تنفسی مانند سرماخوردگی، برونشیت و ذات‌الریه ارتباط وجود دارد. برخی از مطالعات حاکی از آن است که مصرف مکمل ویتامین D با مقدار روزانه 4 هزار واحد بین‌المللی (IU) می‌تواند خطر ابتلا به عفونت‌های دستگاه تنفسی را کاهش دهد. به عنوان یک نمونه، در یک تحقیق انجام‌شده بر روی افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه، تنها افرادی که دچار کمبود شدید ویتامین D بودند، بعد از مصرف مکمل قوی ویتامین D به مدت یک سال، بهبودهای ملموسی تجربه کردند.
احساس خستگی ممکن است علت‌های متعددی داشته باشد و کمبود ویتامین D یکی از این دلایل ممکن است باشد. متأسفانه، اغلب این وضعیت به عنوان عامل احتمالی در ایجاد خستگی نادیده گرفته می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد کمبود ویتامین D می‌تواند منجر به خستگی مفرط شود که اثرات منفی زیادی بر کیفیت زندگی فرد دارد.
در یک مطالعه خاص، مشخص شد که یک خانم با احساس خستگی و سردرد در طول روز، میزان ویتامین D در خون او تنها 5.9 نانوگرم در میلی‌لیتر (ng/ml) بود، که بسیار کمتر از حد نرمال (20 ng/ml به بالا) محسوب می‌شود. پس از مصرف مکمل ویتامین D، سطح این ویتامین به 39 ng/ml افزایش یافت و علائم خستگی بهبود یافت.
با این حال، حتی اگر میزان ویتامین D در خون به این اندازه پایین نباشد، همچنان ممکن است تأثیرات منفی بر سطح انرژی فرد داشته باشد.
در یک مطالعه مشاهده‌ای دیگر که بر روی زنان جوان انجام شد، رابطه بین میزان ویتامین D و احساس خستگی بررسی شد. نتایج نشان داد که زنانی که سطح ویتامین D در خون آن‌ها کمتر از 20 ng/ml یا بین 21 تا 29 ng/ml بود، بیشتر از زنانی که سطح ویتامین D در خون آن‌ها بالای 30 ng/ml داشتند، از خستگی مفرط رنج می‌برند.
در یک تحقیق مشابه بر روی پرستاران، مشاهده شد که بین کمبود ویتامین D و گزارش احساس خستگی ارتباط قوی وجود دارد. به علاوه، این تحقیق نشان داد که 89٪ از پرستاران دچار کمبود ویتامین D بودند.
برای کاهش علائم کمبود ویتامین D، مصرف مکمل ویتامین D می‌تواند بسیار موثر باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره راه‌های کاهش خستگی، می‌توانید در مورد 11 مکمل و ویتامین بهتر برای افزایش انرژی بخوانید.
ویتامین D از طریق مکانیسم‌های مختلف به حفظ سلامت استخوان‌ها کمک می‌کند. نقص ویتامین D در بدن ممکن است به عنوان یکی از عوامل موثر در ایجاد کمردرد و درد در استخوان‌ها باشد یا در تشدید این عوارض دخیل باشد. یکی از وظایف اصلی ویتامین D در این زمینه، افزایش جذب کلسیم توسط بدن است. بدون ویتامین D، جذب کلسیم به میزان کافی انجام نمی‌شود، که می‌تواند منجر به کاهش استحکام استخوان‌ها و به وجود آمدن دردهای استخوانی و کمر در افراد شود.
تحقیقات نشان می‌دهد که میان کمبود ویتامین D و کمردرد مزمن ارتباط وثیقی وجود دارد. در یک تحقیق که بر روی بیش از 9 هزار زن میانسال انجام شد، ارتباط میان سطح ویتامین D در خون و کمردرد بررسی شد. نتایج نشان داد که احتمال تجربه کمردرد، از جمله درد شدیدی که در انجام فعالیت‌های روزمره مشکل‌ساز است، در زنانی که دچار کمبود ویتامین D بودند، بیشتر بود. به عبارت دیگر، وجود کمبود ویتامین D در خون با افزایش احتمال کمردرد در این زنان همراه بود. به علاوه، بر اساس یک تحقیق کنترل‌شده دیگر، احساس درد در استخوان پا، دنده‌ها یا مفاصل در افراد دچار کمبود ویتامین D، دو برابر بیشتر از کسانی بود که میزان ویتامین D در خون آن‌ها در محدوده‌ی طبیعی قرار داشت.
جالب است بدانید که کمبود ویتامین و افسردگی با هم رابطه دارند. به خصوص در مورد بزرگسالان، محققان رابطه بین کمبود ویتامین D و افسردگی را مورد توجه قرار داده‌اند.
بر اساس یک بررسی، 65٪ از تحقیقات مشاهده‌ای نشان می‌دهد که میان کمبود ویتامین D و افسردگی رابطه وجود دارد. از طرف دیگر، بیشتر مطالعات کنترل‌شده که دارای ارزش علمی بالاتری هستند، نتوانسته‌اند این ارتباط را تایید کنند. با این حال، محققان از ارزیابی تحقیقات نشان می‌دهند که دوز ویتامین D در بیشتر آزمایشات کنترل‌شده بسیار پایین بوده است. به علاوه، مدت زمان برخی از مطالعات نیاز به زمان بیشتری برای بررسی تأثیر مصرف مکمل بر روی افسردگی داشته است.
بعضی تحقیقات کنترل‌شده نشان می‌دهند که مصرف ویتامین D به افراد دچار کمبود این ویتامین کمک می‌کند تا افسردگی بهبود یابد، به ویژه افسردگی فصلی که معمولاً در ماه‌های سرد اتفاق می‌افتد. در کل، ارتباط بین کمبود ویتامین D و افسردگی وجود دارد، و برخی تحقیقات نشان می‌دهد که مصرف مکمل ویتامین D می‌تواند به بهبود روحیه افراد کمک کند.
اگر زمانی که یک زخم جراحی یا اصابتی درمان می‌شود، ممکن است شخص دچار کمبود ویتامین D باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که ویتامین D نقش مهمی در فرایند التیام زخم دارد، به خصوص در تشکیل پوست جدید که بخش مهمی از فرآیند بهبود زخم است.
یک مطالعه انجام شده بر روی افرادی که جراحی دندان داشتند نشان داد که بعضی جوانب فرآیند درمان تحت تأثیر کمبود ویتامین D قرار گرفت. همچنین، ویتامین D در کنترل التهاب‌ها و مقابله با عفونت‌ها نقش مهمی دارد که برای فرآیند درمانی اهمیت دارد. در یک بررسی انجام شده بر روی بیماران دیابتی که از عفونت‌های پا رنج می‌بردند، نتایج نشان داد که احتمال التهاب‌های که فرآیند درمانی را کند می‌کند، در افرادی که دچار کمبود شدید ویتامین D بودند، بیشتر است.
با وجود این، تاکنون تحقیقات محدودی در مورد تأثیر مکمل‌های ویتامین D بر فرآیند التیام زخم در افرادی که دارای کمبود این ویتامین هستند، انجام شده است. با این حال، نتایج یک مطالعه نشان می‌دهد که وقتی بیماران با کمبود ویتامین D به دلیل جراحت پا، از مکمل ویتامین D به عنوان بخشی از درمان استفاده کردند، اندازه زخم در میانگین تا 28٪ کاهش یافت.
ویتامین D نقش حیاتی در جذب کلسیم و متابولیسم استخوان دارد. بسیاری از افراد مسن که مشکلات پوسیدگی استخوان دارند، ممکن است فکر کنند که باید کلسیم بیشتری مصرف کنند، اما ممکن است همچنان دچار کمبود ویتامین D باشند.
کاهش تراکم مواد معدنی در استخوان نشان‌دهنده از دست دادن کلسیم و دیگر مواد معدنی در استخوان است. این موضوع باعث افزایش خطر شکستگی استخوان، به ویژه در افراد مسن، به خصوص زنان می‌شود.
محققان در یک تحقیق مشاهده‌ای روی بیش از 1100 زن میانسال یائسه یا در دوران یائسگی این ارتباط را بین کمبود ویتامین D و کاهش تراکم مواد معدنی استخوان مشاهده کردند.
از طرف دیگر، تحقیقات کنترل‌شده نشان داد که زنانی که دچار کمبود ویتامین D بودند و مکمل‌های قوی از نظر ویتامین D را مصرف کردند، وضعیت خود را بهبود ندادند. با این حال، مصرف کافی ویتامین D و حفظ سطح مناسب آن در خون به عنوان یک روش مؤثر برای حفظ تراکم مواد معدنی استخوان و کاهش خطر شکستگی استخوان محسوب می‌شود.
بنابراین، تشخیص کاهش تراکم مواد معدنی استخوان می‌تواند نشانه کمبود ویتامین D باشد و مصرف مناسب این ویتامین برای حفظ تراکم مواد معدنی استخوان در افراد با افزایش سن بسیار حیاتی است.
ریزش مو اغلب با استرس در ارتباط قرار می‌گیرد و به عنوان یک علت شایع شناخته می‌شود. با این حال، اگر ریزش مو به شدت اتفاق بیفتد، ممکن است ناشی از بیماری یا کمبود مواد مغذی باشد. بر اساس تحقیقات، ارتباطی بین کمبود ویتامین D در خون و ریزش مو در زنان وجود دارد. با این حال، تا کنون تحقیقات کمی در این زمینه انجام شده است.
طاسی منطقه‌ای یک بیماری خودایمنی است که با ریزش شدید موی سر و دیگر مناطق بدن همراه است. این وضعیت با بیماری ریکت که ناشی از کمبود ویتامین D و نرمی استخوان در کودکان است، ارتباط دارد.
کمبود ویتامین D می‌تواند عامل پرخطری برای بروز طاسی منطقه‌ای باشد و بر اساس یک تحقیق روی افراد دچار این بیماری، کمبود ویتامین D معمولاً با ریزش شدید مو مرتبط است.
در یک تحقیق نمونه‌ای دیگر، استفاده از شکل موضعی ویتامین D مصنوعی به درمان ریزش مو در یک پسر کوچک که دچار نقص در گیرنده ویتامین D بود، کمک کرد. همچنین باید توجه داشت که مواد غذایی و تغذیه نیز تأثیر مهمی بر روی سلامت مو دارند.
در اکثر موارد، تشخیص دقیق علت درد عضلانی چالشی است. اطلاعاتی نشان می‌دهد که کمبود ویتامین دی می‌تواند یکی از عوامل احتمالی در درد عضلات کودکان و بزرگسالان باشد. یک مطالعه نشان داد که 71٪ از افراد مبتلا به درد مزمن، دچار کمبود ویتامین دی بودند. این ویتامین در سلول‌های عصبی دارای گیرنده‌های ویتامین دی است که به نام "گیرنده درد" هم شناخته می‌شوند و در درک و احساس درد نقش دارند.
بر اساس تحقیقی که بر روی موش‌ها صورت گرفت، کمبود ویتامین دی با تحریک گیرنده‌های درد در عضلات، منجر به درد و حساسیت می‌شود. تعدادی دیگر از تحقیقات نشان می‌دهند که مصرف مکمل‌های قوی حاوی ویتامین دی می‌تواند به کاهش انواع دردها در افراد مبتلا به کمبود این ویتامین کمک کند.
یک تحقیق دیگر که بر روی ۱۲۰ کودک دچار کمبود ویتامین دی و احساس درد رشد انجام شد، نشان داد که تجویز مقداری ویتامین دی به این کودکان، میزان درد را به میزان ۵۷٪ کاهش داد.
مهم است به یاد داشت که ارتباط بین درد مزمن و کمبود ویتامین دی وجود دارد و این ممکن است به دلیل تعامل بین ویتامین دی و سلول‌های عصبی در ادراک درد باشد.
مقدار مورد نیاز ویتامین D در سنین مختلف با یکدیگر تغییر می‌کند و هر فرد باید در طول روز به میزان مشخصی از این ویتامین دی نیاز داشته باشد. در زیر می‌توانید محدوده مورد نیاز ویتامین D برای هر سن ارائه شده را بیشتر بشناسید:
- نوزادان تا 6 ماه: 25 میکروگرم یا معادل 1000 واحد بین‌المللی (IU) ویتامین D
- نوزادان 7 تا 12 ماه: 38 میکروگرم یا معادل 1500 IU ویتامین D
- کودکان 1 تا 3 سال: 63 میکروگرم یا معادل 2500 IU ویتامین D
- کودکان 4 تا 8 سال: 75 میکروگرم یا معادل 3000 IU ویتامین D
- کودکان 9 سال به بالا: 100 میکروگرم یا معادل 4000 IU ویتامین D
توصیه می‌شود که هر فرد در هر گروه سنی، مقدار مورد نیاز ویتامین D را دریافت کند تا سلامتی استخوان‌ها و جسم خود را حفظ کند. این مقادیر مقدار تخمینی نیازهای روزانه می‌باشند و ممکن است بسته به عوامل فردی مانند میزان تعریض به نور آفتاب، رژیم غذایی و وضعیت سلامتی فرد تغییر کند. بهتر است با پزشک خود در مورد نیازهای ویتامین D خود مشورت کنید.
ویتامین D یک نوع ویتامین محلول در چربی است که نقش اساسی در حفظ سلامت استخوان‌ها و تنظیم سیستم ایمنی بدن دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که این ویتامین می‌تواند در پیشگیری از بروز بیماری‌های مختلف، از جمله سرطان و بیماری‌های قلبی، نقش مهمی ایفا کند. در مواردی که کمبود ویتامین D وجود داشته باشد، عمدتا با استفاده از مکمل‌های ویتامین D تصحیح می‌شود، و در برخی موارد، پزشک ممکن است از آمپول ویتامین D به عنوان یک درمان سریع‌تر استفاده کند.
کمبود شدید ویتامین D به احتمال زیاد منجر به مشکلات مربوط به استخوان و سیستم ایمنی بدن می‌شود. بر اساس تحقیقات اخیر، افرادی که از کمبود ویتامین D رنج می‌برند، به بیماری‌هایی نظیر ام‌اس (اسکلروز چندگانه)، لوپوس (یک بیماری خودایمنی)، سرطان، اختلالات شناختی و فکری، بیماری‌های قلبی، بیماری روده التهابی (IBD)، بیماری‌های اسکلتی و دیابت نوع 2 حتی بیشتر در معرض قرار می‌گیرند. از آنجا که ویتامین D نقش مهمی در حفظ سلامتی استخوان‌ها دارد، کمبود آن می‌تواند به کاهش تراکم استخوان و افزایش خطر شکستگی‌های مکرر استخوان منجر شود.
علاوه بر این عوارض، کمبود ویتامین D می‌تواند منجر به کاهش سطح کلسیم در بدن (هیپوکلسمی)، کاهش سطح فسفات در بدن (هیپوفسفاتمی)، راشیتیسم (نرم شدن استخوان‌ها در دوران کودکی)، استئومالاسی (نرم شدن استخوان‌ها در بزرگسالان) و کاهش تراکم استخوان‌ها و وقوع شکستگی‌های مکرر در استخوان‌ها منجر گردد.
همانگونه که نقص ویتامین D می‌تواند عوارض جدی در سلامت ایجاد کند، افزایش مصرف این ویتامین نیز می‌تواند منجر به مشکلاتی شود. این امر عمدتاً در نتیجه مصرف افراز از مقدار معقول ویتامین D، به طور غیر معمول و نادر اتفاق می‌افتد. در ادامه به بیان رایج‌ترین عوارض افزایش مصرف بیش‌ازاندازه ویتامین D پرداخته خواهد شد:
1. حالت تهوع: افراز از مقدار معقول ویتامین D می‌تواند منجر به حالت تهوع شود که با علائم اغلب ناراحت‌کننده‌ای همراه است.
2. افزایش حجم ادرار: مصرف بیش از حد ویتامین D ممکن است منجر به افزایش حجم ادرار شود.
3. احساس تشنگی شدید: مصرف افزایش‌یافته ویتامین D می‌تواند منجر به تشنگی شدید شود که نیاز به مصرف زیاد مایعات دارد.
4. کاهش اشتها: افزایش مصرف ویتامین D ممکن است منجر به کاهش اشتها شود.
5. یبوست: برخی از افراد ممکن است پس از مصرف افزایش‌یافته ویتامین D با مشکلات یبوست مواجه شوند.
6. ضعف: افراز از حد معقول مصرف ویتامین D ممکن است به علت عوارضی که بر روی عضلات ایجاد می‌کند، باعث ضعف عمومی در بدن شود.
7. گیجی: بالانس ویتامین D در بدن بسیار حساس است، و افزایش مصرف ممکن است باعث احساس گیجی و عدم تعادل شود.
8. مشکل در تکلم: در موارد نادر، افزایش مصرف بیش‌ازاندازه ویتامین D می‌تواند منجر به مشکلات در تکلم شود.
به‌طور کلی، مصرف ویتامین D باید طبق راهنمایی پزشک یا متخصص تغذیه انجام شود تا از رخ‌دادن عوارض ناخواسته جلوگیری شود.
کمبود ویتامین D از یک مسئله شایع است. علائم این کمبود معمولاً ناشناخته یا خفیف هستند و بسیاری از افراد نمی‌دانند که ممکن است به دلیل کمبود ویتامین D این علائم را تجربه کنند. به علت عدم ویژگی خاص این علائم، تشخیص کمبود ویتامین D به صورت مستقیم معمولاً مشکل است و ممکن است به عوامل دیگر نیز نسبت داده شوند.
برای پیشگیری از عوارض کمبود ویتامین D و جلوگیری از مشکلات جدی در سیستم ایمنی بدن، منصوح است که به صورت دوره‌ای و منظم آزمایش خون ویتامین D خود را انجام دهید، معمولاً هر 6 ماه یا حداقل هر سال یک بار. در صورت تایید کمبود ویتامین D، درمان معمولاً نسبت به دیگر مشکلات پزشکی ساده‌تر است.
راه‌هایی برای افزایش میزان ویتامین D در بدن شامل افزایش تعامل با نور خورشید طبیعی، مصرف غذاهای غنی از ویتامین D (مانند ماهی‌های چرب و محصولات لبنی فراوری‌شده) و در صورت لزوم مصرف مکمل‌های ویتامین D می‌شود.
بله، کمبود ویتامین D ممکن است به زانو درد مرتبط با استخوان‌ها و عضلات منجر شود. ویتامین D نقش مهمی در سلامت استخوان‌ها ایفا می‌کند و کمبود آن می‌تواند به کاهش تراکم استخوانی و استخوان‌های نرم‌تر منجر شود. این موضوع می‌تواند زانو درد و مشکلات مرتبط با استخوان‌ها و عضلات را تشدید کند.
علاوه بر این، ویتامین D نقشی در کنترل التهاب‌ها و عملکرد عضلات دارد. کمبود ویتامین D ممکن است به عوارض مرتبط با التهاب‌ها و ضعف عضلات منجر شود، که می‌تواند زانو درد و سایر مشکلات مشابه را ایجاد کند.
در صورتی که شما یا کسی دیگری به زانو درد مداوم دچار شده‌اید و مشکوک به کمبود ویتامین D هستید، بهتر است با پزشک مشورت کنید تا با آزمایش‌های مناسب کمبود ویتامین D را تشخیص دهید و در صورت لزوم برنامه‌ی درمانی مناسبی را دنبال کنید.
کمبود ویتامین D می‌تواند به علت چند عامل مختلف باشد. برخی از عواملی که ممکن است باعث کمبود ویتامین D شوند، عبارتند از:
1. کمبود نور خورشید: نور خورشید مهمترین منبع طبیعی ویتامین D برای بدن است. زمانی که پوست به نور خورشید برخورد می‌کند، ویتامین D تولید می‌شود. اگر شما در مناطقی با کمترین تابش نور خورشید زندگی می‌کنید یا به دلیل محدودیت‌هایی نظیر پوشیدن لباس‌های پرپوش یا استفاده از کرم‌های ضدآفتاب، کمبود نور خورشید خواهید داشت.
2. عوامل جغرافیایی: افرادی که در مناطق دور از خط استوا زندگی می‌کنند، برای معرض شدن به نور خورشید بیشتر نیاز دارند و ممکن است کمبود ویتامین D داشته باشند.
3. پوست تیره: افراد با پوست تیره‌تر نیاز به مدت زمان بیشتری در نور خورشید برای تولید ویتامین D دارند.
4. برخی اختلالات پزشکی: برخی از اختلالات نظیر اختلالات جذب یا متابولیسم کلسیم، بیماری‌های کلیوی، یا اختلالات تیروئید می‌توانند به کمبود ویتامین D منجر شوند.
5. رژیم غذایی: عدم مصرف کافی مواد غذایی حاوی ویتامین D نظیر ماهی چرب، ماهی سالمون، تخم مرغ، لبنیات تقلیل از میزان ویتامین D بدن می‌آورد.
6. سن: با پایین آمدن سن، توانایی بدن در تولید ویتامین D از نور خورشید کاهش می‌یابد.
7. چاقی: چربی‌ها به طور نامعلومی ویتامین D را ذخیره می‌کنند و از دسترس بدن برای استفاده‌ی دیگر اعضا باز می‌دارند. بنابراین افراد چاق ممکن است دچار کمبود ویتامین D شوند.
در صورت مشکوک به کمبود ویتامین D، بهتر است با پزشک مشورت کنید تا با آزمایش‌های مناسب سطح ویتامین D در بدن خود را اندازه‌گیری کنید و در صورت لزوم برنامه‌ی درمانی مناسبی را دنبال کنید.
دقیقاً چند درصد از جمعیت جهان به کمبود ویتامین D مبتلا هستند را تعیین کردن مشکل است و بسیاری از متغیرها می‌توانند تأثیرگذار باشند. شیوع کمبود ویتامین D در جامعه‌ها و جمعیت‌ها متفاوت است و به عواملی نظیر منطقه جغرافیایی، فصل سال، نور خورشید، رژیم غذایی محلی، و عادات زندگی بستگی دارد.
تحقیقات نشان داده است که در مناطقی با کمترین تابش نور خورشید، شیوع کمبود ویتامین D بیشتر است. افرادی که در مناطق قطبی زندگی می‌کنند و در فصل‌های سرد سال خورشید به میزان کافی نمی‌تابد، بیشتر به کمبود ویتامین D دچار می‌شوند. همچنین، افرادی که پوست تیره‌تری دارند و نیاز به نور خورشید بیشتری دارند، نیز ممکن است بیشتر دچار کمبود ویتامین D شوند.
به طور کلی، به تعبیری نمی‌توان یک عدد دقیق برای شیوع کمبود ویتامین D در جهان اعلام کرد. اما بر اساس تحقیقات و ارزیابی‌های مختلف، شیوع کمبود ویتامین D در بسیاری از جوامع به نسبت بالاست و به عنوان یک مسئله بهداشتی جهانی مطرح شده است.
