غرورِ تنهایی!

می دانی؟ من همه مغرورها را سرزنش نمی کنم!

که گاهی غرور ناشی از تنهایی ست.

ناشی از قلبی ست با تکه های گمشده، ناشی از خیانت و پس زده شدن است و

برای محافظت از خود در برابر بی رحمی اشرف مخلوقات فلان فلان شده.

چه می دانم ، شاید این آدم مغرور یک روز از کابوسش بیدار شده و با خود گفته

* ای احمق! نباید به آدم های بی ریشه و بی ثبات بها می دادی،

که نباید از روی پاکی و خوش قلبی امتیازاتت را نادیده می گرفتی.

که لابد باید از همان ابتدا فخر می فروختی و

خودت را هم ردیف آن ها نشان نمیدادی که حالا هوا برشان دارد و قیافه ی حق به جانب به خود بگیرند.

و این گونه احساساتت را شخصیتت را غرورت را لگدمال کنند*

شاید ...