یه حس خوبی دارم. و دقیقا میدونم حس خوبمو از چی گرفتم ولی راستش یکم اعتراف بهش سخته. اصلا مگه همه چی رو باید اعتراف کرد گاهی هم میشه فقط سکوت کرد و چند لحظه ای تو ذهنمون کلنجار بریم بعد آروم آروم از کنارش بگذریم.
به خودم اعتماد دارم که کار اشتباهی نمیکنم ولی دلیلی هم نمیبینم هر رفتارمو برای دیگران توضیح بدم. من اینطوری خوشحالم آدم که نمیتونه از سرشت خودش فرار کنه...
رو تختم آروم گرفتم یه گوشه و مامانم هی صدام میکنه. آخه چرا به کنج خلوت آدما اهمیت نمیدین و هی صدا میکنید باور کنید همه‌ی زندگی آدما خلاصه میشه تو لحظه‌های خلوتشون با خودشون...
