من اینو وقتی دانشجو بودم قبل از کلاسای ساعت ۲ که تازه ناهار خورده بودیم و سنگین و له باید می‌رفتیم سر کلاس بعدی یاد گرفتم، و چون اینجوری بلدم همونو مثال می‌زنم. شما می‌تونین شخصی سازیش کنین:
اولین کار، پیدا کردن یه گوشه امن به عنوان “خونه” هست. احساس امنیت باعث میشه راحت‌تر به مرحله چرت برسی. مثلا ما اتاق استراحت نداشتیم برای همین یه گوشه دنج نمازخونه رو انتخاب میکردم. برای تثبیت این حس سوییشرت یا هرچیز مناسب دیگه‌ای رو روی بدن و سرم مینداختم تا هم نور کم بشه و هم یجوری منو از محیط جدا کنه. تو مرحله بعدی تایمر موبایلم رو برای ۲۰ دقیقه بعد ست میکنم و دقیقا تصور میکنم چقدر وقت برای چرت زدن دارم. دقیقِ دقیقِ دقیق.
۲۰ دقیقه، هر دقیقه ۶۰ ثانیه، یعنی ۲۰ تا ۶۰ ثانیه، یعنی ۱۲۰۰ ثانیه! الان زمان بیشتر به نظرم میاد و اولین دقیقه رو شروع به شمردن میکنم. مغزم کم کم ضرورت و نیاز به چرت رو پذیرفته و داره گرم میشه،
وقتی به عدد ۶۰ می‌رسید، برای بار دوم و آخر از 1 شروع میکردم. این 'دوره‌های زمانی' کمک میکنن که زمان کش بیاد چون متوجه هر ثانیه می‌شی. در واقع به دلیل 'هدایت توجه' به این مسئله موارد دیگه فراموش میشن، و هر ثانیه یک فرصت برای غوطه‌ور شدن تو ذهن و نزدیک شدن به چرته.از طرف دیگه شمردن از 1 تا 60 در هر دقیقه،ترفند طلاییمونه چون این شمردن تمرکزمون رو حفظ میکنه و از ورود به خواب عمیق جلوگیری میکنه. همینجور که احساس امنیت میکنم و تصور میکنم زمان کافی برای استراحت دارم، کم کم تمام عضلات بدنم رو از پا به بالا رها میکنم و میرم تو دل سیاهی
اتفاقی که افتاده اینه که من زودتر از حالت طبیعی خوابم برده ولی ذهنم یه جورایی متمرکز و نیمه هوشیاره. من چون زیاد این کارو کردم معمولا ۱-۲ دقیقه قبل تایمر بیدار می‌شم، وقتی صدای الرم اومد چند ثانیه باید تمرکز کنی، چشماتو باز کنی، و سعی کنی انرژی تازه‌‌ای که از همین چند دقیقه بدست آوردی حس کنی و ازش لذت ببری چون از هیچی ۱۲۰۰ ثانیه بیشتر و بهتر بوده ??♀️☺️
