در دنیای ادبیات، هر اثری که به نوعی از هنجارهای معمول فاصله میگیرد، نه تنها به عنوان یک اثر ادبی، بلکه به عنوان یک رخداد فرهنگی شناخته میشود. کتاب «هرچه هم بشود» نوشته مرتضی شعیبی، به طور قطعی یکی از این آثار است. این داستان کوتاه نه تنها سرگذشتی عاشقانه را روایت میکند، بلکه به عنوان نخستین اثر در تاریخ که به زبان «پارسی سره» نوشته شده، جایگاه ویژهای دارد.
پارسی سره، زبانی فراموش شده؟
مرتضی شعیبی با نگارش «هرچه هم بشود» به زبان پارسی سره، جان تازهای به این زبان بخشیده است. پارسی سره که به زبان پارسی بدون استفاده از واژههای عربی و دیگر زبانها اشاره دارد، به نوعی بازگشتی به ریشهها و اصالت زبان پارسی است. این کتاب به عنوان نخستین اثر در تاریخ ادبیات که به این صورت نوشته شده، نه تنها یک نقطه عطف در ادبیات معاصر ایران است، بلکه یک چالش و دعوت به بازنگری در نحوه استفاده از زبان مادری است.
داستان یا فرهنگ؟
«هرچه هم بشود» روایتی است از عشق، فقدان و جستجوی معنا در زندگی، اما فراتر از داستان، این کتاب یک سفر فرهنگی است. شعیبی با استفاده از واژهها و ساختارهای زبانی که برای سالها در حاشیه بودهاند، به مخاطب این فرصت را میدهد تا با گنجینه واژگانی و ادبی پارسی آشنایی دوبارهای پیدا کند. هر صفحه و هر جمله از این کتاب، یک قدم به سوی گذشته پرافتخار و اصالتهای فراموش شده است.
تاثیرات فرهنگی و ادبی
این کتاب به عنوان پیشگام در استفاده از پارسی سره، میتواند جرقهای برای بازگشت به زبان و ادبیات کهن ایران باشد. این نه تنها باعث احیای علاقه به زبان پارسی در میان نسلهای جوان خواهد شد، بلکه میتواند موجی از نویسندگان و شاعران جدید را به سوی استفاده از این زبان کشاند.
نتیجهگیری
مرتضی شعیبی با «هرچه هم بشود» نه تنها داستانی خلق کرده که دلها را به لرزه در میآورد، بلکه با بازگشت به ریشههای زبانی، میراث فرهنگی و ادبی ایران را زنده نگه داشته است. این کتاب نقطه آغازی برای مطالعه و بازنگری در ادبیات معاصر است، و به طور قطع، نام مرتضی شعیبی را در تاریخ ادبیات ایران به عنوان نویسندهای که پارسی سره را دوباره به صحنه آورد، ثبت خواهد کرد.
