خیلی وقت ها ما آدم ها شبیه پرنده هایی هستیم که در قفسشان باز است اما از رها شدن می ترسند. در کلام عمیقاً دوست داریم آزاد و رها باشیم اما از درون خوشحال می شویم وقتی با محدودیت‌ها رو به رو می شویم. انگار دوست داریم شرایط و محدودیت‌های مسأله به جای ما تصمیم بگیرد و مسیر حرکتمان را تعیین کند. مهم نیست فضای حرکت ما از کل گستره آسمان به قفس محدود شود. همین که #مسئولیت تصمیمات اشتباهمان روی دوش خودمان نباشد حالمان خوب است.
