از قدم های اولیه و مهم در درمان بیرون زدگی دیسک و دردهای ناشی از آن دارو درمانی است که باید بیمار توسط پزشک ارزیابی و دوز مورد نیاز تعیین گردد. این داروها مانند هردارویی دارای عوارض جانبی هستند و از مصرف خودسرانه آنها باید جلوگیری کرد. میزان داروهای مورد استفاده وسیع بوده که در این مطلب "درمان های دارویی در بیرون زدگی دیسک" به شایع ترین آن و عوارض جانبی آنها می پردازیم:
از شاخص ترین این دسته دارویی که دکتر محمدرضا کاظمی معرفی می کنند گاباپنتین و پره گابالین است. این فرآورده ها خوراکی هستند و به شکل کپسول بوده که اساس عملکرد آنها درمان تشنج است اما بر روی تحریکات عصبی ناشی از فشارهای مکانیکی و یا التهابات شیمیایی هم تاثیر مفیدی دارند در واقع عصب درگیر در بیرون زدگی دیسک دچار تحریک‌پذیری و نوعی حالت شب تشنج (تولید شارژهای الکتریکی غیرطبیعی) میشود که با مصرف این داروها تحریکات الکتریکی کنترل شده و در نتیجه آن دردهای انتشاری نیز برطرف میگردد این ترکیبات همراه با داروهای ضد التهاب مصرف می شود مهم‌ترین عارضه این داروها حالات سرگیجه و خواب آلودگی است که معمولاً در روزهای نخست مصرف بیشتر دیده شده و با مصرف مداوم آن خوشبختانه این علائم کاهش می یابند.
التهاب به معنی آسیب سلول و خروج مایع داخل سلولی و آزاد شدن واسطه های شیمیایی در منطقه درگیر و تجمع گلبول های سفید (سربازان دفاعی بدن) است. واکنش های التهابی جهت کنترل و از بین بردن عوامل آسیب‌رسان هستند اما اگر در منطقه دچار التهاب واسطه های شیمیایی بیش از حد آزاد و فعال شوند خود موجب تورم و درد زیاد خواهند شد و در این شرایط است که از داروهای ضد التهاب جهت کاهش فعالیت بیش از حد واسطه های شیمیایی و گلبول های سفید استفاده میشود تا هم التهاب و هم درد کاهش یابد. داروهای ضد التهاب به دو دسته تقسیم می شوند:
کورتون ها در واقع هورمون های طبیعی بدن هستند که توسط غده فوق کلیوی به میزان لازم ترشح میشوند و فرآورده های دارویی آنها جهت کاهش التهاب در بیماری‌های روماتیسمی استفاده میشوند و گاها به دلیل التهاب زیاد در مسیر عصب های تحت فشار دیسک از آنها استفاده می شود اما دارای عوارض جانبی نسبتاً زیادی هستند (از جمله عوارض جانبی گوارشی و خطر آب مروارید چشم و افزایش فشار خون و افزایش قند و پوکی استخوان) به همین دلیل باید مصرف آنها بسیار محدود و تنها با صلاحدید پزشک باشد.
این داروها برای عموم تقریباً شناخته شده است مانند ملوکسیکام/ بروفن/ دیکلوفناک /سلکوکسیب / آسپرین و … این داروها موجب برطرف شدن التهاب و درد میشوند ولی نسبت به کورتون ها عوارض جانبی کمتری دارند. اساس درمان آنها در بیماری های روماتیسمی و آرتروزی هست اما در مشکلات تنگی کانال نیز بسیار کمک کننده هستند و موجب تخفیف علائم می گردند.
مصرف آنها صرفا جهت خاموش کردن علامت درد نیست بلکه با برطرف کردن التهاب و واسطه های شیمیایی غیر مفید برروی علت ایجادکننده درد هم موثر می باشد مشکل اصلی آنها عوارض جانبی آن هاست که با مصرف طولانی مدت دیده می شود و شامل زخم های گوارشی، اختلالات کلیوی و افزایش فشار خون هستند.
تحریک اعصاب درگیر در تنگی کانال نخاعی و درد و التهاب منطقه درگیر موجب گرفتگی و اسپاسم عضلات منطقه کمر و اندام تحتانی (پاها) می شود که به نوبه خود موجب گرفتگی و درد عضلات می گردند و ناراحتی و محدودیت حرکتی بیمار را دوچندان می‌کنند به همین دلیل می‌توان از داروهای شل کننده عضلانی جهت شکسته شدن این سیکل معیوب استفاده کرد. داروهایی مانند متوکاربامول و یا تیزانیدین جهت برطرف شدن اسپاسم عضلات تجویزمی گردند. این داروها هم باعث سرگیجه و تاری دید میشوند و باید دوز آنها با دقت توسط پزشک تعیین گردد.
اگر داروهای تجوز شده تاثیر لازم را نداشت می توانید به کلینیک درد مراجعه کنید و از روش های دیگر با توجه به شرایط بیماری بهره ببرید.
