اختلال خودشیفتگی خفیف اغلب ناشناخته می ماند و فرزندان این مادران مأیوس و درمانده می شوند. مادر، معمولا موجودی تصور می شود که بدون قید و شرط و با مهر فراوان، فرزندش را دوست دارد و تمام توانش را برای سعادت فرزند صرف می کند.
در صورتی که مادر مبتلا به اختلالات روانی باشد، شرایط این گونه نیست. فرزندی که مادر (یا پدر خودشیفته) دارد همیشه در عذاب و رنجش است اما کسی او را به درستی نمی فهمد. وجود نشانه های زیر در مادر (یا پدر)، احتمالا علامت ابتلای او به خودشیفتگی اختلالی یا صفتی است. برای این که آسیب کمتری متحمل شوید باید راه برخورد با آن را بدانید.
1. مادر خودشیفته، فقط وقتی با فرزندش رفتار خوبی دارد که فرزند مطابق میل او رفتار کند. محبت مادر خودشیفته به رفتار فرزندش بستگی دارد.
2. رابطه مادر خودشیفته با فرزندش مبهم است؛ یعنی به جای آن که مانند افراد بالغ رفتار کند و مراقب فرزندش باشد، گاهی رفتارهای کودکانه دارد و دخترش برای او نقش مادر را ایفا می کند. این مادران برای ادامه زندگی به فرزندان خود وابسته اند.
3. مادر خودشیفته از فرزندش سوءاستفاده عاطفی می کند. مادران خودشیفته با انتقاد، نفرین و جلب ترحم فرزندانشان را وادار به اطاعت می کنند.
4. مادر خودشیفته فقط تعریف و تمجید را می پذیرد و پاسخ هر انتقادی را کوبنده می دهد. ممکن است برای یک انتقاد ساده کینه به دل بگیرد.
5. مادر خودشیفته به فرزند خود، دوستانش، روابط عاشقانه اش و موفقیت هایش حسادت می کند. فرزندان چنین مادری به جای دریافت محبت، از مادرشان بدجنسی و حسادت می گیرند.
