دلا یاران سه قسمند گر بدان / زبانی اند و نانی اند و جانی
به نانی نان بده از در برانش / محبت کن به یاران زبانی
ولیکن یار جانی را نگه دار / به پایش جان بده تا میتوانی
از کجا بفهمیم طرف مقابل واقعا دوستمان دارد؟ دوست داشتن یعنی مسئولیت، یعنی تعهد به همین راحتی نیست که بگوییم دوستت دارم و تموم شد.
نباید با رویاهای خودمون زندگی و رابطه بسازیم. اگر فردی در یک موقعیتی با ما گرم گرفته و صمیمی شده گفته خندیده به این معنا نیست که قراره شش دانگ به ما بها بده و میخواد که رابطه تداوم پیدا کنه. در اون موقعیت اون لحظه ای که کنار اون فرد بودیم سرشار از هیجان بوده و وقتی آدم ها دچار هیجان هستند، سرخوش هستند می گویند و می خندند. اون قرار پر از هیجان را نمی توانیم ملاک قرار بدهیم برای کل رابطه. به جای این که ببینیم اون فرد چقدر داره در رابطه سرمایه گذاری می کنه رفتیم توی رویا !! نباید استدلال احساسی کنیم. با دیدن دو تا نشانه که طرف باهام میگه می خنده نباید نتیجه بگیریم که اون عاشق منه! عاقلانه رفتار کنیم اسیر بخش آسیب پذیر درونمان نباشیم که با توجهات بی جا و بی مورد ذوق و شوق می کنه. آدم ها حرف هایشان نیستند آدم ها اعمالشان هستند. با حلوا حلوا کردن دهن شیرین نمیشه.
مهم ترین علامت دوست داشتن میزان سرمایه گذاری اون آدم روی ماست. چقدر اون آدم روی ما سرمایه گذاری می کند؟ چقدر برای ما وقت می گذارد؟ انرژی می گذارد؟ چقدر آینده اش را با ما برنامه ریزی می کند؟ چقدر می گوید ما با هم فلان کار رو می کنیم با هم تلاش می کنیم تا این که همش من من کند. اگر در پلن هایش هستیم یعنی دوستمان دارد اگر نیستیم یعنی سرکار هستیم. چقدر احساس و عاطفه خرج ما می کند؟ چقدر حواسش به ما هست و به نیازهای ما توجه می کند و برای ما اهمیت و ارزش قائل هست؟ اگر توی هیچ زمینه ای برای ما سرمایه گذاری نمی کند این آدم به درد ما نمی خورد با گیوتین تو رابطه سرش رو بزنیم بره! این عشق یک طرفه است که تو سینه خودمون بوجود آوردیم برای خودمان ارزش قایل نیستیم خودمون رو مفت دادیم رفته !
هدف رابطه عشق و آرامشه خودمون رو شکنجه که نمیخواهیم بکنیم. برای خودمون قصه عشق نسازیم. از عشق یک طرفه بیایم بیرون! به خودمون بها بدیم و برای خودمون ارزش قایل شویم. نه این که ما خودمون رو به آب و آتیش بزنیم ولی طرف مقابل برای ما تره هم خورد نکنه! هرگز یک طرفه نتازیم بریم! اگر این کار رو بکنیم خودمون رو ضایع کردیم. وقت و انرژی و احساس و هزینه مان را جوری سرمایه گذاری کنیم که قربانی نشویم در رابطه. جوری نباشه که اون از هیج کارش نزنه به همه زندگی اش برسه ما اون گوشه موشه ها تو حاشیه باشیم هر موقع عشقش کشید یک سری هم به ما بزنه و یک حرکتی بکند! باید یک قدم ما برداریم یک قدم او بردارد. درست مثل بازی گردو شکستم! نیایم یک دفعه کلی سرمایه گذاری کنیم بعد ببینیم او به اندازه ما حرکت نمی کند. اونوقت هی باید منتظر بمونیم! هی باید بریم تو تخیلات! نتیجه اش می شود شکست و حساسیت شدید! چون هرچی سرمایه گذاری می کنیم انتظار داریم برگرده دیگه.
نباید در رابطه ی بی سر و ته و یک طرفه و نا پایدار که طرف مقابلمان نسبت به ما هیچ احساس مسئولیتی نمی کند و هی سرکارمان می گذارد بمانیم. باید این جور رابطه ها رو بزنیم بترکونیم خداحافظ شما. باید با کسی وارد رابطه شویم که او به ما احساس عزت نفس بدهد، بها بدهد، احساس لیاقت بدهد . رابطه بد رو امروز تمام کنیم بهتر از فرداست.
