آزادی مفهومی عمیق برای من بود
مفهومی که هیچگاه حتی تا به این لحظه کوچیک ترین اثری از آن در زندگی من وجود ندارد
من همیشه به دنبال آن بودم اما جدا از موانع بیرونی ، گاها چیزهایی وجود داشت که به راحتی میتونستم به آنها برسم و شاد باشم اما همیشه چیزی نمیگذاشت ...
حس گناه ! از چه کسی ؟ پدر و مادرم!
من هم مثل خیلی های دیگر درگیر بازی روانی والدینم شده بودم حرفای کودک درونم و گاها والد درونی شده ام را روی خودم استفراغ میکردم : 《اگر فلان کار را بکنم دختر خوبی نخواهم بود آنها برای بزرگ کردن من زحمت کشیده اند. شاید اگر اینکار را بکنم دیگر مرا دوست نخواهد داشت!》
بعدها که به واسطه رشته ام ( روانشناسی ) به خودشناسی بیشتری رسیدم متوجه شدم برخلاف تصورم ، پر از حسرت چیزهایی بودم که پدر و مادرم به راحتی می تونستند در اختیارم بگذارند اما چون دلشان نخواسته بود پی اش را نگرفته بودند
پر از شنیده نشدن ، دیده نشدن و ...
و حاصل شده بود منی که ابدا به عشق اعتقادی نداشتم و این باور بنیادی زیر بنای به گند کشیده شدن رابطه عاشقانه ام هم بود
اما چرا؟
بهتر که به قضیه نگاه کردم متوجه شدم که علاقه ای بین والدین و فرزندان وجود ندارد البته کودکان از بدو تولد به صورت غریزی به والدینشان وابسته هستن و آنها را دوست دارند اما از طرف والد به فرزند تقربیا اکثرا هیچ علاقه ای وجود ندارد
یک عشق یکطرفه!!! برایتان اشنا نیست؟؟
عشق باعث رشد و بالندگیست نه پسرفت
عشق باعث رهاییست نه کنترل و قفس
عشق بی منت و بخشنده است نه طلبکار
عشق باعث دیده و شنیده شدن است نه بله چشم گوییِ قربان!
حالا کدوم والد ایرانیست که واجد چنین ویژگی هایی باشد؟
میتوان گفت اکثر پدر و مادرها معامله گر هستند و نه عاشق!
آنها بچه ای به دنیا می آوردند. با صد نوع روش غلط و آسیب زا بچه را تربیت میکنند تا زمان سودآوری محصول ( پیریشان) برسد!
مشکل اینجاست که در یک معامله دو طرف زیر قرارداد را امضا میکنند اما در این معامله یک طرف متن را نوشته و خودش امضا کرده است!
یکی از راه های رسیدن به آزادی نفوذ کردن به درون خودت و پاره کردن این قرار داد استثمارگرانه است
ناف عاطفی خودتون را با والدینی که هیچ عشقی جز کالا فرض کردن شما نداشتند ، ببرید و به دنبال کسی باشید که واقعا شما رو دوست داره!
