در نگاه اول، شهرت و آوازه یک شرکت به‌عنوان محل کار که حاصل شنیده ها، تجربه های شخصی و تصورات ذهنی ما از یک سازمان هست، برند کارفرمایی اون مجموعه رو شکل میده؛ به عبارت دیگه، برند کارفرمایی به معنای ارزشی ست که افراد، برای آن شرکت و کیفیت محیط کاری آن، قائل هستن.
مهمه که فعالیت‌هایی که منجر به خلق تجربه میشه رو درست از یک‌دیگر متمایز کنیم. با این‌که شرکت‌ها برنامه‌هایی برای ترویج محاسن و جنبه های مثبت محیط کار خود دارن، باید این نکته رو مد نظر قرار دهند که برندینگ کارفرمایی از راه‌هایی که کمتر بهش فکر میکنند، تغییر می‌کنه.
برند کارفرما یک شرکت ممکنه از راه‌های زیادی آسیب ببینه که روی بعضی هاش کنترل کمتری دارند اما تاثیرات زیادی در ذهن همکاران احتمالی و آتی داره. برای مثال:
اگر مزایای ساخت برند کارفرمایی قدرتمند را بدانیم، ارزش اون رو بهتر درک می‌کنیم. شرکت‌هایی که برند کارفرمایی قدرتمندی دارند:
تلاش های تیم جذب و استخدام (چه این تیم از نفرات درون سازمانی باشند، چه به شرکتهای منابع انسانی بیرونی اوت سورس شده باشه)، در بهترین حالت در کوتاه مدت می تونه باعث جذب همکاران مورد نیاز بشه اما در مقابل، بسیاری از شرکتهای بزرگ دنیا ترجیح میدن، یک برند کارفرمایی پایدار ایجاد کنن تا در بلندمدت، شرکت شان را به آهنربای جذب استعداد تبدیل کنه.
هریک از تعاریف زیر به تنهایی ممکن است کامل نباشه اما هرکدوم، جنبه ای از چیستی برند کارفرمایی رو می تونه نشان بده:
· برند کارفرمایی، دادن وعده های شما به فعالان حرفه ای بازار کار
· شما باید جذابیت متمایزی داشته باشی. چیزی که باعث میشه شرکت شما برای کارجویان جذاب بشه.
· برند کارفرمایی، طراحی و مخابره هدفمند مجموعه ارزشهای پیشنهادی است که شرکت شما رو تبدیل به محل خوبی برای آمدن و مشتاقانه کار کردن می کنه.
· برند کارفرمایی، آهنربای جذب استعداد است
· برندینگ کارفرمایی، روابط عمومی منابع انسانی است
· برند کارفرمایی، ایجاد جایگاهی مطلوب در ذهن و قلب فعالان حرفه ای بازار کار (به معنای عام) و کارجویان (به معنای خاص) است. نوعی برنامه ریزی و اجرای منسجم با ارکان منابع انسانی، برندینگ، و روابط عمومی
· برند کارفرما تمام فعالیت‌های ارتباطی او برای نشان دادن هویت خاص خود به‌عنوان یک شرکت به کارکنان فعلی و آتی است.
شما کدوم تعریف بالا رو از برند کارفرمایی می پسندید ؟ راستی تعریف شما از برندینگ کارفرما چیه؟
(نوشته: دکتر امیرحسین صبور طینت - علیرضا جعفری تفرشی)
