به خودم قول میدم بیشتر تلاش کنم.
نه از اون تلاشهایی که خستهت میکنن،
از اونهایی که دلت گرم میشه،
چشمهات برق میزنه و قلبت آرومتر میزنه.
قول میدم شاد بودن رو تمرین کنم،
خوشحال بودن رو حتی اگه همهچی طبق برنامه پیش نرفت.
قول میدم موفق باشم،
نه فقط تو کار و هدفهام،
توی خودِ زندگی…
توی راه رفتن با خودم،
تو دوست داشتن خودم.
قول میدم بیشتر بخونم،
بیشتر یاد بگیرم،
بیشتر تجربه کنم
و از زندگی بیشتر لذت ببرم.
قول میدم خودمو با کسی مقایسه نکنم.
آدما فقط تیکههایی از زندگیشونو نشون میدن،
من نمیدونم پشت اون لبخند یا موفقیت چه شبهایی گریه کردهن.
من مسیر خودمو دارم…
با همهی بالا و پایینهاش.
قول میدم اگه یه جاهایی احساس کردم کمم یا جا موندم،
بلند شم، کنار خودم بشینم،
بگم فاطمه؟ اشکال نداره… بیا با هم دوباره شروع کنیم.
قول میدم از آدمهایی که حس بدی بهم میدن، آروم و محترمانه دور بشم.
قول میدم فاصلههامو قشنگ بچینم.
قول میدم برای خودم کافی باشم،
حتی وقتی تنها باشم.
قول میدم سخت نگیرم.
تلاش کنم، بجنگم، ادامه بدم…
ولی سخت نگیرم.
به خودم، به مسیر، به زمان.
قول میدم دنیا رو یه ذره قشنگتر ببینم
و سهم خودمو از زندگی،
با عشق بردارم…
حالا نوبت توئه...
قلمت کجاست؟
یه برگه سفید بردار، یا نوت گوشیتو باز کن.
❇️همین حالا، برای خودت توی سال ۱۴۰۴ یه قولنامه بنویس.
نه برای دیگران، نه برای دیده شدن…
برای دلت.
برای اون "خودِ درونیت" که فقط با نوشتن آروم میگیره.
نترس از اینکه جملههات قشنگ نباشن،
تو فقط صادق باش…
خودِ واقعیت رو بریز توی کلمات.
اگه دلت خواست،
یه گوشهش بنویس:
"از همینجا بود که نویسنده شدم..."
با مهر،
فاطمه داداشی
