در پست قبلی راجع به عشق غم انگیز نوشتم. امروز یک قسمت دیگه از سریال مورد بحث رو دیدم و یه نکته ای به نظرم رسید. به جز مواردی که قبلا گفتم، دلیل اصلی علاقه ام به این سریال، موضوع خداحافظی و جدایی است. این سریال پر از خداحافظی های دردناکه. پر از لحظاتی که آدمها در فراق آنچه از دست داده اند یا در حال از دست دادن آن هستند اشک میریزند. و من هر بار با تک تک آنها میگریم.
خیلی با خودم فکر کردم که این همه اشک از کجا می آید. کدام بغضی است که نترکیده و اینگونه هربار گونه هایم را تر میکند؟ انگار در تمام این سالها به درستی خداحافظی نکرده ام. نباریده ام و چشمه اشک را خشک نکرده ام. برای همین هربار با هر حادثه ای که یادآور درد دوری باشد، این زخم کهنه سر باز میکند و بارانی میشوم.
در سوگهایی چنان گریسته ام که دیگران را به تعجب واداشته ام. اینقدر دوستش داشتی که داری اینجوری گریه میکنی؟ بچه هاش اینجوری گریه نمیکنند که تو میکنی؟ فازت چیه؟ دلت از جای دیگه ای پره؟ سوالاتی که از من پرسیده میشه و جوابی براش ندارم. همینطور که در حال نوشتن هستم، خاطراتم از مجالس ختمی که تا حالا رفتم جلوی چشمم میاد. فکر میکنم گریه هام به دو دسته تقسیم میشن:
1- گریه برای کسانی که باهشون در کودکی خاطره دارم. این لیست شامل فامیل (از پدر بزرگ گرفته تا شوهرعمه) و آشنایانی است که اگرچه ممکنه سالها ندیده باشمشون ولی یک جایی در دنیای کودکی من بودند. حالا بسته به اینکه چه نقشی درش داشتند (صرفا بهم لبخند زدن یا مراوده دوستانه داشتیم) میزان تاثر و ناراحتیم متغیره. شایان ذکره افرادی مثل هنرپیشه، صداپیشه یا نویسنده مورد علاقه ام در کودکی ام نیز در همین دسته قرار میگیرند.
2- گریه برای خودم. هر داستانی که توش فردی (به خصوص اگه سنش کم باشه) به هر نحوی از کسی که دوستش داره جدا بشه، منو به گریه میندازه. حالا این داستان میخواد در قالب روضه باشه یا کتاب یا فیلم و سریال و حتی متن آهنگ. به خصوص اون بخشی که حال و هوای فرد بازمانده رو توصیف میکنه. این دیگه قشنگ از من اشک میگیره. حالا هرچی توصیفات دقیقتر و بهتر، گریه هم بیشتر.
ناخودآگاهم جواب جواب این معما رو میدونه اما نمیخوام به روی خودم بیارم. دوست دارم خودمو بزنم به اون راه که دلیلشو نمیدونم. اما قطعا یه روزی از دکتر اینو میپرسم. شما نظرتون چیه؟
