احتمالاً بارها این جمله معروف آرتور سی. کلارک را شنیدهاید:
«هر تکنولوژی به اندازه کافی پیشرفته، از جادو قابل تشخیص نیست.»
این جمله در قرن بیستم، یک پایان شیک برای بحثهای علمی-تخیلی بود. راهی بود تا توضیح دهیم چرا یک موجود فضایی پیشرفته برای انسانهای غارنشین مثل «خدا» به نظر میرسد. اما بیایید روراست باشیم؛ این قانون دیگر تاریخمصرفش گذشته است!
در دنیای داستاننویسی مدرن، ما دیگر نمیخواهیم جادو را با علم توضیح دهیم یا علم را با جادو اشتباه بگیریم. ما وارد عصر «همزیستی» شدهایم. عصری که جذابیتش نه در اشتباه گرفتن این دو، بلکه در تصادف هولناک و زیبای آنهاست.
چرا دیگر دنبال «توجیه علمی» نیستیم؟
مخاطب امروز باهوش است. او میداند که عصای جادویی یک چیز است و تفنگ لیزری چیز دیگر. جذابیت داستانهای مدرن (مثل Arcane یا دنیاهای Final Fantasy) دقیقاً در جایی شکل میگیرد که این دو نیرو با هم ترکیب میشوند. ما دیگر دنبال «اژدها» یا «سفینه» نیستیم؛ ما دنبال «اژدهای سایبورگ» هستیم.
جادوی مدرن همینجاست: در جیب شما!
کمی عمیقتر نگاه کنید. ما در دنیایی زندگی میکنیم که توسط نیروهای نامرئی اداره میشود:
الگوریتمهای مالی که اقتصاد کشورها را جابهجا میکنند (طلسمهای ثروت).
هوش مصنوعی که ذهن ما را میخواند (ذهنخوانی جادویی).
ساختارهای پیچیدهی نتورک که بر زندگی ما حکومت میکنند.
اینها همان «جادو» هستند، فقط لباس تکنولوژی پوشیدهاند. داستانهایی که جادو و تکنولوژی را ترکیب میکنند (Genre-blending)، فقط یک سرگرمی فانتزی نیستند؛ آنها آینهای از اضطرابهای ما در برابر این غولهای نامرئی مدرناند.
اما این ترکیب چطور در ادبیات گمانهزن پیاده میشود؟ و «کیمیاگری سایبرنتیک» دقیقاً چه قوانینی دارد؟
در مقاله تحلیلی در مجله فراگمان، به سراغ این موضوع رفتیم که چطور نویسندگان مدرن از «قانون سوم کلارک» عبور کردهاند و سیستمهای جادویی جدیدی خلق کردهاند.
برای خواندن تحلیل کامل و بررسی کهنالگوهای جدید، روی لینک زیر کلیک کنید:
https://faragomancb.ir/index.php?page=article&id=69
🔗 [مطالعه کامل مقاله «کیمیاگرر وبسایت فراگمان]
